Chapter Twelve

1.6K 74 25
                                    

Name That Brings Chaos

The air was cold above here. The skies were dark. The thickening mists almost blocked the moonlight as it tried to shine brightly above this unpleasant night. The wind that passes by somehow always manage to cause this prick of pain to surge out. And it was painful.

Nakikita ko ang pagtulo ng dugo mula sa kanan kong balikat dahil narin sa biglaang pagtalon ko kanina sa bintana. Nabasag kasi ang salamin, kaya natural lang na masugatan ako. Hindi ko lang talaga inaasahan na magiging ganito kabagal ang paghilom ng sugat ko. I feel weak yet I know I can still fight.

Lalo nang nasa unahan ko ang kalaban.

Nakasuot siya ng itim na jacket at may hood ito. Nakmaskara kasi siya kaya hindi ko na naman matukoy kung sino ang taong ito. But as I face him at this very moment above this flying giant monster bat which I landed on earlier, hindi ko pwedeng hindi pansinin ang puso kong bumibilis ang tibok niya dahil ang lapit lapit ko sa kaniya. Tatlong hakbang lang ang layo niya sa akin, to the point where I can reach him.

But I couldn't. Bakit ngaba? Alam kong siya yan. Nakita ko siya, namumukhaan ko siya, kilalang-kilala ko ang mga matang mayroon siya, but why can't I take a step forward? Why can't I utter a single word? Maybe...maybe I'm scared of the fact that he might just disappear again if I talk.

"Who are you?" Ganoon parin ang boses niya, pinipilit niya mang maging malamig pero alam kong hindi talaga siya ganoon. Hindi ako nagsalita at tinignan lamang siya. "Bakit hindi ka nagsasalita?" Again, I left him no answer. "Talk to me!" His loud beaming voice echoed against the flow of breeze.

Humakbang siya palapit sa akin at hindi ko alam kung bakit pero napaatras ako. Nararamdaman ko ang pagtataka niya, and it seems he doesn't know me. Of course he wouldn't, marami ang nangyari sa akin nitong nakaraang taon at hindi hindi ko siya nakasama sa mga oras na iyon.

Minsan nga napapaginipan ko siya, pero wala akonb naaalala sa tuwing gigising na ako. It was only recently I've stopped feeling like I missed him, and it was only then I've stopped dreaminv about him. Akala ko nga ngayong makikita ko na siya ay magagalit ako dahil sinasabi na ng lahat na masama pala siyang tao, na ginamit niya lang ako para makapasok sa Magnus, that he was never that caring and sincere as I thought he was.

But now that I'm facing him, I don't know. It's like all those emotions I've let go before just suddenly all came rushing back along with my memories with him. I was immature and naive back then, akala ko noon mahina ako at wala akong marating kung wala siya sa tabi ko kaya ginawa ko ang lahat para lang mabuhay dahil iniisip ko na para naman talaga sa kaniya ang lahat ng ginawa ko. But he was never there, he never replaced what I did for him, at bigla nalang siyang nawala.

Still, I can never get angry. Upset? Yes, just upset. I'm feeling upset dahil hindi ko manlang nalaman ang nga totoo bago siya nawala. Inaamin ko na may mga oras na gusto ko nakang talaga siyang kalimutan, because I'm scared of pain. Pero hindi ko parin talaga magawang makalimutan ang taong unang nagpatibok sa puso ko.

Even now, my heart can't stop racing.

Is it fear?

No.

I know it was something else.

And I don't want it.

He took another step forward, but this time I didn't step back. Nagkatinginan kaming dalawa, our faces a few inches away from each other, na para bang sinusuri niya talaga ang mukha ko. May dumaang malamig na hangin kaya medyo napapikit ako, it sent dusts all over my eyes. Nang buksan ko ito ulit, naiinis ako dahil hindi ko alam ang rason kung bakit ako nakangiti.

Magnus Academy: The Cursed BloodWhere stories live. Discover now