Rakı yarım doldurulur kadehe, hiçbir zaman eksik veya fazla olmaz sudan.
Derler ki, rakı masasında yokluğuna küfür edecek bir can vardır mutlaka, o yüzden boş kalan yanı sana dolu olan yanı yarana...
Bir adamın kalbi buzdan kalıplarda deği...
Çoooooook, uzun zaman olmuş. Ben buraya defalarca geldim oysa ki, belki de kötülüktür ama hiç bölüm yayınlamadım. Mesajlara geç de olsa dönmeye çalıştım, yorumları yeniden ve yeniden okudum. Bu kadar uzun zaman sonunda çok şey de fark ettim. Meğer insan ne çok hata yapmayı seviyormuş, bile bile ne çok güveniyormuş insanlara. Siz hep birlik beraberlik ve gerçekten istediğimiz dünyadan görüp okudunuz beni. İşin aslı çok farklıymış, çok farklı acılar sığıyormuş hayata. Gün geçtikçe, insan yaş aldıkça üzerine kendine bile küsebiliyormuş bazen. Zaman akıp geçiyormuş, daha dün gibi hatırladıkların vakit ileri sardıkça üzerine yıl ekliyormuş, insanlar bazen seni sevemeyebiliyormuş. Daha da önemlisi sevilmediğini kabul edebilip, sindirebiliyormuşsun benliğine. Karar dahi veremeyecek hale geliyormuşsun bazen. Yorulunca susmuyormuşsun, kusmaya başlıyormuşsun mesela. Mesela, senden bir tane daha olan insanları aramaya başlıyormuşsun acın, sancın, sızın çoğaldıkça.
Bu kadar uzun bir vakit gibi görünen birkaç ayda görebildim ben kendimi. Bazen ne kadar kötü biri olabildiğimi, bazen de ne kadar gerçekçi kalabildiğimi. Ne kadar dibi görmek istediğimi izledim kendimde, bir o kadar da kaç metre yukarıda kendimi görmek istediğimi. Bu süreç bana herkeste olduğu gibi kitap okuma, daha çok bilgi edinme dürtüleri sunmadı. Ben zaten kitap okuma alışkanlığı olan biri iken sayfalardan kaçtım bu kez. İlk kez kurduğum o hayali hayatlardan koşarak uzaklaşıp derin bir nefes alarak ''Kimsin sen?'' dedim kendime. Bu sorunun cevabı o kadar çoktu ki kızgınlıkla, gülümsemelerin arasında kaldım.
Size bunları neden anlatıyorum bilmiyorum mesela. Size bir yararı olacak mı kendimi sorgulamamın? Veya bu satırları okuyacak mısınız? Bunlardan bile bir haberim inanın ki. Sadece şunu biliyorum ki, kendimi hala bulamadım, sanırım bir süre daha bulamayacağım. Hayata karşı bahaneler sunmaktansa, kendime onlar da böyle yaptı demektense bazen ağlayıp bazen gülerek kendimi aramaya devam edeceğim. Tüm eksilerimle kendimi kabulleneceğim. Hayır demediğim zamanlar için kendime kızacağım, hatta hayır demeyi öğreneceğim.
Benden size öneridir, ister dikkate alın, ister almayın, siz bilirsiniz. Bu sizin hayatınız, ne olursa olsun, insanlar değil, siz iyinizle kötünüzle kim olduğunuzu öğrenin. Yaşam amacınız ne bunu bulun. İstediğiniz zaman susup, istediğiniz zaman konuşun. Korkmayın, insanlar ne düşünür cümlesini unutun. Kendinize ben ne hissedeceğim deyin. Hep mutlu olun...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
'Malumunuz çok çabaladık. Çok badire atlattık bu sene. Renk renk, desen desen olay yaşamaktan da geri kalmadık. O yüzden ben diyorum ki, biraz da dinlensek mi?'
'Dinlenmek mi dedi?' Mihrimah tek kaşını kaldırıp abisinden çektiği bakışlarını masadakilerde dolaştırdığında Yekta çatalı dudaklarının arasına sıkıştırıp başını usulca ve şaşkınca salladı.
'Sanırım dili dolaştı bir anda.' Yafes Mihrimah'a doğru mırıldansa da bakışları hala abisinde duruyordu. Melikşah Selçuklu dinlenmekten bahsediyorsa kesinlikle ortada büyük bir problem var demekti. Hatta herkesi tedirgin edici bir problem.
