LOVE & HATE | MINV

part26(جیمین مهربان می شود)

به خاطر دردی که توی پشتش احساس میکرد صدای آخ کوچیکی از دهنش بیرون اومد.

تهیونگ که تو شُک بود و تا اون لحظه بی حرکت مونده بود با شنیدن صدای جیمین به خودش اومد.

تازه تونست موقعیتی که توش بود رو درک کنه.
سرش درست روی سینه جیمین، بدنش تا نیمه روی بدن ولیعهد و یکی از پاهاش بین پاهای جیمین قرار داشت.

با ترس خواست تکون بخوره که دستای جیمین روی کمرش نشست.

+هیس آروم باش چیزی نشده....

تهیونگ یک لحظه با جیمین چشم تو چشم شد. اولین بار بود با فاصله ی به این نزدیکی به چشماش نگاه میکرد، این چشما عجیب براش آشنا بود ولی الان فرصت نداشت به این موضوع فکر کنه...

آب گلوشو از ترس قورت داد، زبونش بند اومده بود اون مقصر افتادن جیمین بود با لکنت به حرف اومد:ببببخشید وووولیعهد....مممن ...

+ من طوریم نشده، نگاه کن خوبم...فقط اگه تو آروم از روی من بلند شی بهترم میشم...فقط آروم شاید جایی از بدنت ضرب دیده باشه.

تهیونگ زیر لب ببخشید آرومی گفت و از روی جیمین بلند شد.
+جاییت درد نمیکنه؟
ت:نه من خوبم ...

دستشو سمت جیمین دراز کردو خواست کمکش کنه تا بلند شه.

جیمین به دستش نگاه کردو خندید:فکر میکردم چون ازم متنفری از خداته من طوریم بشه با خودم گفتم الانه که منو اینجا بزاریو فرار کنی.

تهیونگ کمی هول کرد خب معلوم بود که ازش متنفر بود ولی با قلب مهربونی که تهیونگ داشت دلش نمیومد حتی جیمین چیزیش بشه.

یه دستشو زیر بغل جیمین انداخت و با دست دیگه دستشو گرفت و کمک کرد جیمین آروم بشینه.

+پس درست حدس زدم ازم متنفری؟

ت:من کی همچین حرفی زدم؟ اصلا مگه یه برده اجازه داره احساسیم داشته باشه؟

+معلومه که اجازه داره البته فقط حق داره اربابشو دوست داشته باشه...

تهیونگ با تعجب نگاش کرد با خودش گفت:بیچاره حتما سرش ضربه دیده...

+چرا اینطوری نگام میکنی؟

تهیونگ از فکر بیرون اومد:من برم طوفان بیارم تا بتونید سوارش بشین.

بلند شد و به طرف اسب رفت...آروم بهش نزدیک شد و شروع به نوازش کردن بدنش کرد و آروم آروم باهاش حرف زد:ببخشید ترسوندمت...دست خودم نبود...الان دیگه آروم باش کسی نمیخواد اذیتت کنه.

جیمین که داشت نگاش میکرد با دیدن حرکات تهیونگ لبخندی زد.

تهیونگ افسار اسب گرفت و نزدیک جیمین ایستاد.
ت:میتونید بلند شید؟
+فکر کنم بتونم بیا کمکم کن.