ភាគទី​១០:ឈប់ខឹង​ទៅ!!

6K 372 0
                                        

មិនយូរប៉ុន្មាន រាត្រីដ៏សែនត្រជាក់និងអាក្រក់បំផុតសម្រាប់ ថេហ្យុង​ បានកន្លងផុតទៅ ដួងព្រះច័ន្ទលិចបាត់ជំនួសដោយព្រះអាទិត្យពណ៌មាសឆ្អិនឆ្អៅ លេចរូបរាងឡើងរះបញ្ជាំងពន្លឺពណ៌ចាំងសាចពាសពេញវេហាស៍បំភ្លឺលោកិយ ។

នាយតូចគីម​ ថេហ្យុង ក្រោកពីដំណេកមមីងមមាំងសក់ក្បាលកន្ទ្រើងកន្ទ្រើងមិនខុសពីសំបុកមាន់ ក្រោមភ្នែកខ្មៅហើមដោយសារយំកាលពីយប់មិញ កំពុងតែដើរបិទភ្នែកបោះដំណើរធីងធោងៗរកទូរខោអាវយកឯកសណ្ឋានវិទ្យាល័យនិងកន្សែងចូលបន្ទប់ទឹករៀបចំកាយទៅសាលារៀន ។

ក្រលែកមកមើលអាល់ហ្វាសង្ហាឯណេះវិញ នាយក្រាស់ខំក្រោកពីដំណេកតាំងពីព្រលឹមរៀបចំខ្លួនបោះពួយបើកឡានមកចាំ ថេហ្យុង​ នៅមុខផ្ទះធ្វើអោយ មីនយ៉ុនក៏ដូចជាលោកដេចន ភ្ងាក់ផ្អើលជាខ្លាំងចំពោះវត្តមានរបស់គេមកទាំងព្រឹកព្រហាមបែបនេះ​ ។

" លោកអគ្គនាយកមកទាំងព្រឹកមានការអ្វីដែលមែនទេ?? " មនុស្សចំណាស់សួរដោយការគួរសមខណៈខ្លួនកំពុងតែចាក់ទឹកតែអោយ ជុងហ្គុក ដែលអង្គុយនៅសាឡុងស្លៀកពាក់ទីនុយឈុតគ្រ័ហ្សេមានចងក្រវាត់ក.ពណ៌ក្រហម​ អើតក.រកមើល​ អូមេហ្គាកំហូចរបស់ខ្លួនគូទហើបចុះហើបឡើងមិនចេះស្ងៀម​មួយកន្លែង ។

" លោក​អគ្គនាយក... " លោកដេចន​ ដង្ហើយហៅរាងក្រាស់បង្អូសសម្លេងយ៉ាងវែងអន្លាយទម្រាំតែអ្នកម្ខាងទៀត ទទួលដឹងឮព្រមងាកឆ្លើយតបជាមួយគាត់ទាំងត្រដឹក ។

" បា... បាទៗ.. លោក​ហៅមានការអី? "​

" គឺ​គ្មានអីទេ!! លោកអញ្ជើញពិសាតែសិនទៅបាទ "​ គាត់គ្រវីក្បាលញញឹមមិនសូវសមតប មុនដាក់បង្គុយនៅសាឡុងជជែកគ្នាលែងជាមួយ ជុងហ្គុក​ រហូតដល់​ ថេហ្យុង​ ចុះមកក៏នាំគ្នាញុំាអាហារពេលព្រឹកជុំគ្នាតែថា...

" អួយយ... " ជុងហ្គុក ត្អូញត្អែរដោយភាពឈឺចាប់យកដៃអង្អែលលើខោសាច់ក្រណាត់រលោងស្រិលពណ៌ខ្មៅនៃភ្លៅខាងស្តាំខ្លួន កាលបើត្រូវដៃស្រឡូនដូចបន្លាក្រូចចាប់មួលមួយទំហឹង នេះមិនដឹងថាជាំយ៉ាងណាទេបើសាច់នាយនៀក សខ្ចីមិនចាញ់ទារកប៉ុន្មានផង ។

ថ្នមស្នេហ៍​ 𝐎 𝐌 𝐄 𝐆 𝐀 ➹Where stories live. Discover now