ថ្នមស្នេហ៍​ 𝐎 𝐌 𝐄 𝐆 𝐀 ➹

ភាគទី​២២:នរណាបង្រៀនអោយកុហក??

" មើលចុះកូនប្រុសយើងមានសេចក្តីសុខខ្លាំងណាស់!! "

ស្រ្តីវ័យចំណាស់អាយុ៤៨ឆ្នាំផ្លាយអង្គុយសាឡុងនៅរានហាលទាំងដែលថ្មាលនេះយប់ម៉ោង1រំលងអធ្រាតទៅហើយនៃទីក្រុង L.A​ សហរដ្ឋអាមេរិក ។

នាងអង្គុយមើលទូរសព្ទអង្អែលលើកកញ្ចក់អេក្រង់រលីងរលោងទឹកភ្នែក ពេលឃើញកូនប្រុសតែម្នាក់របស់ខ្លួនញញឹមមានសេចក្តីសុខជាមួយគ្រួសារតូចមួយនៅឯ Seoul South Korea ។

"​ ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះ?? អ៎ា... គេពិតជាស្រស់ស្អាតខ្លាំងណាស់ យើងចង់ឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែកម្តង នៅក្នុងទូរសព្ទស្រស់ស្អាតប៉ុណ្ណឹងទៅហើយ ចុះទម្រាំនៅខាងក្រៅទៀតយ៉ាងណាទៅ?? ហឹសៗ... " លោកស្រីស៊ូជុង ព្រីនស៊ីសគ្រីសស្តាល់ សើចអោយសសឹកញញឹមខ្ជឹបពេលក្រឡេកភ្នែកប៉ះ ថេហ្យុង​ ដែលអង្គុយក្បែរ​ ជុងហ្គុក​ កូនប្រុសរបស់នាង លើកស្ងើចសរសើរឥតដាច់ពីមាត់មុនបិទទូរសព្ទទុក ដើរចូលទៅខាងក្នុងសម្រាកសម្រាន្ត​ដោយមិនចាំបាច់លេបថ្នាំងងុយដេកជាជំនួយដូចសព្វមួយដង ។

Seoul South Korean

ចំណាយពេលជាង៣០នាទីទម្រាំតែញុំាអាហារជាមួយការជជែកលេងកម្សាន្តពីនេះពីនោះរួចរាល់ ជុងហ្គុក​ ក៏បានសុំអនុញ្ញាតពីលោកដេចននិងមីនយ៉ុន ត្រឡប់ទៅក្រុមហ៊ុនវិញទាំងចិត្តមិនចង់បើមិនកុំតែមានប្រជុំធំកុំអីគេរំសាយចោលបាត់ទៅហើយ ។

" ខ្ញុំ​លាហើយ... ថេហ្យុង ហ៎ា!! ស្អែកបង---- "​

" ខ្ញុំដឹងហើយ!! " រកតែនិយាយហើយមិនទាន់ ថេហ្យុង រហ័សវាចាសម្តីកាត់រត់ឡើងទៅខាងលើមុខក្រហមក្រញ៉ូវដោយខឹងសម្បារចំពោះ រាងក្រាស់ពេលញុំាបាយដៃមិនចេះស្ងៀម លូកអង្អែលភ្លៅគេអោយរហូតរវៀមដូចដៃមឹកអ៊ីចឹង ។

" យ៉ាប់មែនកូននេះ..ជុងហ្គុក កុំប្រកាន់ប្អូនអីណាតែគេខឹងងរង៉ក់អ្វីតែងបញ្ចេញរឹកពារបែបនេះហើយ " លោកដេចន​ ញញឹមមិនសូវសមរកអោនគំនាបសូមអភ័យទោសចំពោះ ជុងហ្គុក​ ដែលជាប្រពៃណីរបស់ជនជាតិកូរ៉េ តែក៏ត្រូវអ្នកកំលោះដែលជាអាល់ហ្វា ចាប់ស្មាគាត់ជាប់មិនអោយអោនបាន វាគឺមិនសមកាលដែលឪពុកក្មេកត្រូវមកអោនសូមទោសកូនប្រសាបែបនេះ ។