Love Lessons H.S.

Part 1

Destiny Point Of View ★

Als de laatste schoolbel klinkt, staat iedereen met een snelvaart op. Ik waggel achter de rest van de klas aan het lokaal uit en kijk om me heen. Het is druk in de gangen, zoals altijd.

Het voelt voor mij altijd alsof ik overal en altijd genegeerd word. Ik weet dat het niet zo is, maar als ik door de gangen loop en niemand praat tegen me, dan komt dat gevoel toch omhoog.

"Destiny, ga je mee chillen? Bij mij thuis?" vraagt Lexi, mijn beste (en vrijwel enige) vriendin. Al ben ik bang dat ik haar niet voor lang zal hebben. "Mitchel wilde afspreken, maar.. Ik dacht dat je toch niks te doen hebt, misschien wil je mee?"

Ze kijkt me hoopvol aan. Lekker dan, weer het 3de wiel zijn. "Nee, dankje. Ik moet werken," zeg ik en ik open mijn kluisje.

"Ow, okay. Jammer," zegt ze, en ze verdwijnt de gangen weer in. Ik pak de boeken waarvan ik huiswerk heb en prop die in mijn tas. De rest van de wereld is weer even weg, als ik nadenkend naar mijn fiets loop en dan naar de Starbucks rij. Het is super om daar te werken.

Ik trek mijn schort aan en loop naar de kassa, waar ik wissel met een ander meisje. "Is die ene jongen al langs geweest?" vraag ik aan Evie, die haar hoofd schudt. Van binnen word ik blij, ook al laat ik het aan de buitenkant niet zien. Hij moet dus nog komen.

De klanten gaan aan me voorbij als ik ze afreken. Het is nooit ze super moeilijk om achter de kassa te staan.

"Goede middag, kan ik u.." zeg ik standaard, waarna ik opkijk. Een jongen met bruine krullen, groene ogen en een lief gezichtje kijkt me aan. Gosh.

"Helpen," maakt hij mijn zin af en ik knik, blozend. Een glimlach groeit op zijn gezicht, wat zijn kuiltjes laat zien. "Ja, dat kan," gaat hij verder.

Zijn kleding is zwart, alles. Maar ik weet dat het dat vandaag alleen maar is omdat hij moest werken.

"Zoals altijd een frappé java chip?" vraag ik en hij knikt. Ik schrijf zijn naam erbij, want die ken ik intussen.

Hij glimlacht opnieuw naar me, betaalt en loopt door. Ik kijk hem even na en moet ik mezelf dwingen om mijn ogen van zijn slanke en lange lichaam af te houden. Al een paar weken komt hij hier bijna elke dag en tegenwoordig doe ik niks liever als hier werken. Als ik hem maar kan bekijken, mezelf martelend omdat ik weet dat ik nooit gelukkig zal zijn met een jongen.

Mijn blij gevoel zakt af en ik probeer al mijn aandacht bij de volgende klant te houden, maar dat gaat moeilijk.

Na een paar uurtjes, loop ik de starbucks uit en stap ik op mijn fiets op weg naar huis. Het is een half uur fietsen, wat ik eigenlijk te lang vindt om te werken.

Thuis aangekomen, hoor ik mijn moeder koken en mijn zusjes boven ruzie maken. Ze doen niks anders.

"Mama! Ben thuis!" zeg ik als ik mijn tas in de hoek weg leg en naar de keuken loop.

"Gelukkig, kun je even naar Daisy en Beau gaan om te zeggen dat ze op moeten houden? Ik heb daar echt geen tijd voor," zegt ze en ik knik, voordat ik naar boven ren.

"Sister," zegt mijn broer spottend en ik rol mijn ogen als ik hem met zijn playstation bezig zie. Jongens doen ook echt niks anders.

"Hey," zeg ik dan maar, voordat ik doorloop naar de kamer die mijn zusjes delen. "We gaan eten, stop met dat kattige gedoe."

Ze kijken me allebei aan en Daisy wijst meteen naar Beau, haar blonde plukken bewegen mee met haar vinnige beweging.

"Zíj heeft mijn telefoon laten vallen." Een boze blik ontstaat in haar ogen. De jeugd is zo verpest om zich druk te maken om telefoontjes. Toen ik zo oud was als hun, had ik Barbies.

"Ik heb sorry gezegd!" zegt Beau en ze staat kwaad op.

"Komop," zeg ik en ik steek mijn hand naar Daisy uit. Ze zucht en loopt op me af, om mijn hand te kunnen pakken.

"Wil je me dragen?" vraagt ze en ze kijkt op naar me. Ze is 10 jaar, maar alsnog heeft ze graag dat ik haar draag.

"Tuurlijk." Ik til haar op en ze lacht als ik met haar naar beneden loop. Ik druk een kusje tegen haar wang en zet haar beneden dan weer weg. Ze rent naar de tafel en gaat er aan zitten. Heel de tafel zit vol met broertjes en zusjes. Ik neem mijn vaste plek naast mijn vader en tegenover mijn broer en wacht geduldig af, terwijl de rest zo snel mogelijk hun eten probeert op te scheppen.

Alles wat over is, schep ik op en dan beginnen we met eten. Iedereen aan tafel praat over school en werk en zoals altijd, zit ik verborgen in mijn eigen wereldje. Ik denk dat je wel snapt -als je weet dat ik 5 broertjes en zusjes heb- ik me zelfs thuis alleen voel. Soms zitten er nog extra mensen aan tafel, als er een vriendje of vriendinnetje blijft slapen.

Ik help mijn moeder met afwassen en afdrogen, terwijl de rest de keuken uitvlucht. Ook nu wordt er niet veel gezegd en blijf ik op het bord gericht wat ik afdroog, mijn gedachten heel erg anders.

"Ga maar huiswerk maken, of zo," zegt mijn moeder en ik knik, als ik naar boven loop met mijn tas. Ik ben bijna de enige met een eigen kamer, wat een erg groot voordeel is.

Ik neem plaats achter mijn bureau en pak mijn boeken. Leren vind ik nooit zo heel erg, ook al ben ik (volgens mij) geen nerd. Ik leer goed voor alle vakken, maar leren is niet alles in mijn leven. Ik heb ook nog werken...

★~★~★~★

De volgende dag op school, de laatste dag voor het weekend. Ik heb maar tot 1 uur, daarna ben ik uit. De wijzers gaan zo langzaam voorbij, dat ik ze vooruit wil trekken. Lexi tikt naast me irritant met haar nagels op haar tafeltje en ik krijg er de zenuwen van. Ze heeft ADHD, dat is te merken.

"Pilletje niet op?" vraag ik haar met een glimlach als ik haar aankijk, in de hoop dat ze ophoudt met tikken.

"Sorry," zegt ze zacht en ze trekt haar hand weg. "En nee, die ben ik vergeten."

"Zoals altijd," maak ik haar zin af en ze knikt. Ik weet dat ze over 3 minuten weer hetzelfde zit te tikken, maar voor nu helpt het.

"Ga je vanavond mee?" vraagt ze en ze leunt wat meer naar me toe, zodat ik haar op fluistertoon kan verstaan.

"Ik weet het niet.. Mama heeft niet zo graag dat ik ga stappen. Je weet wel.. Slechte herinneringen aan Louis?" Ze rolt haar ogen.

"Komop, je moeder weet toch ook dat je heel anders bent als je broer?" Ik haal alleen mijn schouders op. Niet alleen mijn moeder heeft slechte herinneringen, ik ook. Ik hoef niet kotsend in een hoekje te liggen, zoals hem.

"Als je niet wil, kan je het ook gewoon zeggen hoor," zucht ze en ik kijk naar mijn schrift als ik er vormpjes in teken.

"Dat is het niet.." mompel ik.

"Nou, wat is het dan wel? We spreken nooit meer af," bijt ze me toe. Ik kijk van haar weg en hoop dat ik voor altijd in mijn eigen wereldje was gebleven.

"Jij bent vooral met Mitchel en ik ga elke dag werken." Ik kijk haar aan en ze rolt haar ogen.

"Is het nu weer mijn schuld?"

"Dat zeg ik toch niet? Ik zeg alleen dat het niet alleen mijn schuld is en dat dat de reden is dat ik vanavond niet ga stappen." Ik kijk voor me uit en beweegt zenuwachtig met mijn voet heen en weer.

"Nou, okay dan," mompelt ze en ze doet hetzelfde als mij, voor zich uit staren.

★~★~★~★~★~★

Het eerste hoofdstuk! Hopelijk vinden jullie het leuk ;) ik ben heel erg benieuwd ofdat dit boek ook zo veel votes en reads krijgt, mijn andere boeken doen het zo goed nu!

Volg me allemaal even snel (als je dat leuk vind) op:
instagram: juliadiepstraten_
Snapchat: juliaxxxjulia

I love all you girls! Xxx