Love Lessons H.S.

Part 75

Destiny Point Of View ★

"Destiny, kom je naar huis?" vraagt mijn moeder door de telefoon en ze haalt haar neus op.

"Mam, huil je?" vraag ik zacht.

"Kom maar naar huis, liefje."

"Maar ik ben met Harry, moet dat echt?" Ik laat mijn hand over Harry's arm gaan en hij kijkt op me neer.

"Er is iets," zucht ze.

"Wat?"

"Iets met opa, nu goed?" Ik slik even en kijk voor me uit.

"Wat?"

"Dat ga ik je niet over de telefoon vertellen."

"Okay, ik kom eraan. Is het goed als ik Harry meeneem?"

"Ja, is goed. Tot zo." Verslagen hang ik op van de bank en trek ik Harry mee.

"Wat is er?" vraagt hij zacht en ik zucht.

"Weet ik niet, iets met opa. Ga je met me mee?" Hij knikt en loopt achter me aan naar de auto, waar we in gaan zitten. Ik bijt op mijn nagels en kijk uit het raam.

"Weet je wat er is met je opa?" vraagt hij zacht en hij legt zijn hand op mijn knie.

"Geen idee," zeg ik zacht. Als ze zeggen dat er wat is, denkt iedereen meteen aan overlijden, maar dat kan niet. Mijn opa was gezond, zo gezond als iemand maar kan zijn.

De reis lijkt wel een paar uur te duren, voordat we bij mij thuis aankomen. Ik maak de deur open en loop dan met Harry naar binnen. Mijn moeder loopt huilend op me af en knuffelt me. Ik wrijf over haar rug en leg mijn armen om haar heen, maar het voelt gek.

"Mam, wat is er?" vraag ik en ik kijk haar aan.

"Hij.. Hij heeft een ha-hartaanval gehad," stottert ze, waarna ze haar hoofd in haar handen legt. Ik kijk langs haar heen en kan niks anders doen als denken. Waarom mijn opa? Hij was altijd gezond.

Zodra ik kan bewegen, draai ik me om naar Harry en ga ik tegen hem aanstaan. Hij knuffelt me en voor het eerst komen de tranen. Het is gek om te weten dat ook al ben je gezond, het voor iedereen zomaar voorbij kan zijn. Misschien ga ik over een paar dagen wel dood, of erger, Harry..

Hij zegt niks en houdt me alleen maar vast, als ik huil tegen zijn borst. Ik ga nooit meer met mijn opa kunnen praten, of wat dan ook. Hij zal nooit weten dat ik een lief vriendje heb, die voor me zorgt en echt van me houdt.

"Je hebt hem niet gekend," zeg ik zacht tegen Harry en ik kijk op naar hem. "Je kent hem niet. Ik ben ook zo dom," huil ik en hij pakt me stevig vast.

"Het geeft niet," zegt hij en hij wrijft over mijn hoofd. Opnieuw huil ik zacht tegen hem aan, voor wel een half uur. Ik kan er niet tegen dat Harry hem niet kent.

"Maar.." zeg ik zacht en hees en ik kijk op naar Harry. "Ze kunnen toch reanimeren?"

"Dat kan, maar ik denk dat als je moeder dit zo tegen je zegt, dat dat niet is gelukt." Hij bijt op zijn lip en veegt mijn tranen weg.

"Maar.. Ik wil niet dat hij weg is." Ik gebruik liever "weg" als "dood" anders klinkt het zo hard.

"Sorry," fluistert Harry en hij knuffelt me stevig. Ik heb nooit echt een speciale band gehad met mijn opa, maar het blijft mijn opa en ik hou van hem, hoe dan ook.

"Je kan er niks aandoen." Hij veegt opnieuw mijn tranen weg en drukt een kus tegen mijn hoofd.

"Destiny, we gaan nu naar opa, je kan mee?" vraagt mijn moeder en ze wrijft even over mijn rug.