Love Lessons H.S.

Part 77

Destiny Point Of View ★

Alsnog deed de crematie me goed. Ik had een goed afscheid, zo voelde het voor me. Zoals Harry zei, was het fijn om nog een keer de kist aangeraakt te hebben.

Ondanks alles, ben ik verdrietig door mijn moeheid. Ik kan alleen niet kiezen, Harry of slapen. Door het huilen lukt het me ook niet om te slapen. Ik zit op zijn schoot, mijn benen om zijn middel en hoofd op zijn schouder.

"Ik kan niet slapen," mompel ik en ik haal mijn neus op.

"Wil je praten, over vandaag?" Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd dan. Ik heb al genoeg met zijn moeder gepraat. Die had echt heel erg veel medelijden met me, toen ze me weer zag. Ik miste haar enorm toen ik thuis was.

"Ik.. Maak me zo'n zorgen," zeg ik zacht. Ik wil het hier helemaal niet over hebben. "Wat nou als een van ons ineens overlijdt?"

Ik fluister mijn woorden bijna. Het slaat ook nergens op om ze uit te spreken.

"Omdat je opa ook gezond was?" vraagt hij en ik knik voorzichtig. Een traan loopt vanuit mijn oog naar beneden, op Harry's schouder.

"Hij leefde waarschijnlijk nog gezonder als wij." Ik haal mijn neus op en Harry pakt mijn hand stevig vast.

"Hij was al best oud, liefje. Het is gek dat hij een hartaanval kreeg, maar misschien had hij wel een hoge of lage bloeddruk. Dat is voor ons nog geen probleem," zegt hij zacht en hij drukt een paar kusjes tegen mijn knokkels.

"Denk je?" vraag ik zacht en hij knikt.

"Ja, dat denk ik wel. Er moet wel iets zijn wat hij jullie niet heeft vertelt, waardoor het hem fataal is geworden. Maak je geen zorgen om je eigen leven." Ik kijk hem aan en hij veegt over mijn wangen. "Rustig maar, ik ga je niet meer alleen laten en we worden samen oud, dat beloof ik je."

Ik knuffel hem stevig en snik zacht in zijn schouder. Intussen word ik helemaal gek van al dat huilen.

"Bedankt. Ik zou niks liever willen," mompel ik door mijn tranen heen. Hij wrijft zacht over mijn rug en kust mijn lippen kort.

"Blijf maar een paar nachtjes hier, bijslapen en dan weet ik zeker dat je goed zit." Ik knik dankbaar en kijk Harry dan weer aan. "Je hebt alles hier om te overleven, toch?" Ik knik opnieuw en hij glimlacht. "Mooi, niet meer huilen, is nergens voor nodig. Ik blijf hier en jij ook, dan is alles goed, toch?"

En opnieuw, knik ik. Hij veegt mijn tranen zacht weg en drukt dan een geruststellende kus tegen mijn lippen.

"Nu lekker slapen," zegt hij zacht.

"Ik vind het zo asociaal om bij iemand anders te gaan slapen. Ja, tuurlijk vind je familie me wel aardig enzo.. Maar het blijft toch een ander gezin en het is mijn schoonfamilie, snap je? Ik wil een goede indruk maken." Ik zucht en kijk in zijn ogen.

"Dat snap ik wel, maar we gaan allebei even slapen. Ik ben ook kapot. Als we gaan eten, dan kan je beter wat geslapen hebben dan als er als een zombie bij zitten en daarbij: komen ze het niet te weten." Hij glimlacht voorzichtig en wrijft over mijn haren. Ik kijk naar zijn lichte kuiltje wat ik te zien krijg en leg er voorzichtig mijn duim op.

"Okay dan," mompel ik en hij glimlacht breder, waardoor mijn duim in zijn kuiltje past. Ik glimlach lichtjes en laat mijn hoofd dan tegen zijn borst leunen. Hij pakt mijn hand stevig vast en wrijft er met zijn duim overheen.

"Rustig maar.. Ik blijf hier," fluistert hij, waardoor ik glimlach en mijn ogen sluit.

"Bedankt."

★~★~★~★

Langzaam wrijft Harry over mijn hoofd en fluistert mijn naam. Ik kreun en kruip tegen hem aan.