Love Lessons H.S.

Part 41

Destiny Point Of View ★

"Ik keek altijd al tegen hem op, dat weet je," ga ik voorzichtig verder en ik leg mijn broodje op mijn bord. Nu heb ik even geen zin in eten.

"Maar nu lijk ik op hetzelfde niveau te zitten als hem, dat hij me aardig vindt en ik wil gewoon dat je weet dat ik als ik tegen hem praat er nog wel aan denk hoe het was om met hem te zoenen." Het is zo verschrikkelijk dat ik dit doe, maar ik moet het vertellen. Iets achterhouden is echt niet fijn. Het voelt niet goed voor me, alsof ik lieg.

"Dus.. Je vindt hem leuk?" vraagt hij en ook hij legt zijn broodje weg. Ik schud mijn hoofd abrupt.

"Nee, ik vind hem niet leuk. Als ik met hem praat denk ik aan onze zoen, maar ik denk nooit aan hem als ik met jou ben." Ik zucht en ontwijk zijn blik. "Ik wil niemand anders als jou Harry, maar ik wil eerlijk tegen je zijn en dan denk ik dat dit er een deel van is."

Hij knikt voorzichtig. "Was je een relatie met hem aangegaan als ik er niet was geweest?"

Ik haal mijn schouders op en knik dan langzaam. "Vooral omdat ik altijd dacht dat hij onbereikbaar was, maar toen kon ik hem toch bereiken."

"Ik vind het wel fijn dat je het zegt."

"Zoals ik al zei: jij staat voor mij boven iedereen op heel deze aarde. Hij zal nooit iets veranderen aan hoe ik aan jou denk, want als ik denk aan die avond dat hij me zoende, denk ik meteen aan jou en gaan al die gedachtes weg." Ik pak voorzichtig mijn broodje weer van mijn bord af, volgens mij kan dat weer.

"Daar ben ik blij mee om te horen. Dus ik hoef niet bang te zijn dat je bij me weg gaat?" Ik schud meteen mijn hoofd.

"Je bent de enige waar ik heel mijn leven mee wil zijn." Ik geef hem een lange kus en hij wrijft even over mijn wang.

"Gelukkig maar." Ik snap dat hij nu een beetje afstandelijk doet. Het is ook niet niks. "Zullen we gaan?" vraagt hij als we allebei ons broodje ophebben en ik knik.

Als ik zijn hand pak, houdt hij me niet tegen. Van binnen ben ik opgelucht, hij wil tenminste nog mijn hand vasthouden en aan de wereld laten zien dat we een stelletje zijn.

We lopen een paar winkels in en kijken een beetje rond, maar er is niet echt iets leuks. "Dit bloesje zal je leuk staan," zeg ik als ik een zwart bloesje met witte hartjes uit het rek pak.

"Denk je?" vraagt hij als hij mijn hand loslaat om aan het bloesje te voelen. Ik leg mijn arm om hem heen en knik. Hij kijkt me aan en drukt een kus tegen mijn wang, wat me heel erg geruststelt. "Zal ik hem passen?"

Ik knik en hij zoekt zijn goede maat tussen de bloesjes, waarna we ermee naar de kleedkamers lopen. "Kom maar," zegt hij en hij houdt de deur van het pashokje wat langer open als hij normaal zou doen. Ik stap achter hem aan en sluit het deurtje dan achter me.

Hij kleedt zich om en bekijkt zichzelf dan. "Leuk?" vraagt hij en ik knik snel.

"Het is super," zeg ik en ik glimlach lichtjes naar hem. Het voelt nog steeds een beetje gek dat ik hem heb vertelt van Niall.

"Pas jij hem ook?"

"Als jij hem past, dan ik ook." Hij glimlacht en trekt me in een knuffel, waarna ik mijn hoofd voorzichtig tegen zijn borst leg.

"Hey, niet zo verlegen. Je doet anders, wat is er?" Hij wrijft over mijn hoofd en kust mijn haren.

"Ik.. Weet niet.. Ik voel me ongemakkelijk bij het gesprek van bij de Subway." Ik zucht en kijk naar de vloer. Zijn borst is de perfecte combinatie van zacht en hard. Ik zou hier uren tegen kunnen leunen.