Love Lessons H.S.

Part 21

Destiny Point Of View ★

"Dus: als je de procentuele afname wil weten, dan doe je..." Hij kijkt me verwachtingsvol aan en ik bijt op mijn lip, kijkend in zijn ogen en naar zijn lippen.

"Weet ik niet," zeg ik zacht en hij grinnikt.

"Je luistert niet, he?" Ik schud voorzichtig mijn hoofd en hij kijkt naar het boek. "Ik schrijf het wel op, dan kan je het later over kijken."

Hij pakt mijn schrift en schrijft alle formules op een rijtje. Ik leg mijn hand zacht op zijn bovenbeen en zie zijn pen stil boven het papier hangen. Zijn ogen kijken naar mijn hand en zijn wangen worden rood.

Hij probeert te doen alsof hij het niet merkt, maar ik zie aan de manier waarop zijn knieën over elkaar bewegen, dat dat anders ligt. Ik druk een lange kus tegen zijn kaak en wrijf dan even met mijn duim.

"Je bent zo onduidelijk," zegt hij zacht. Zijn pen hangt opnieuw boven het papier en hij staart voor zich uit. Ik weet niet wat me bezielt, maar ik ben slecht met woorden. Volgens mij komen mijn daden veel beter over.

"Ik ben niet goed met woorden," fluister ik en hij kijkt me aan.

"Jezus, Destiny." Hij zucht en legt zijn hand dan op die van mij. Zijn ogen verlaten die van mij en ik druk een paar kusjes tegen zijn arm.

"Ik weet niet wat me tegen zou houden, maar elke keer als ik het wil zeggen, lukt het me niet." Ik kijk naar hem en zie zijn kaak verstrakken, kijkend naar mijn hand op zijn been.

"Waarom vertel je me dit nú? Je wilde meer tijd en die heb ik je gegeven."

"Ik.. Weet het niet." Ik schud mijn hoofd en leg mijn voorhoofd tegen zijn schouder. "Ik heb geen idee waarom ik het nu doe. Het is nu rustig en ik kan me niet concentreren als je gewoon naast me zit."

Het voelt alsof ik alles van relaties af weet, maar ik héb er nog steeds geen gehad. Het voelt gewoon alsof het altijd al zo is geweest.

Ik zucht tegen Harry's arm en hij knijpt even in mijn hand. "Toen ik je pas een paar dagen kende, voelde je al als meer dan een vriend. Die keer dat we door het park liepen en elkaars hand vasthielden?"

"Die dag dat we pizza gingen eten in het park?" Ik knik en kijk hem aan.

"Ik wil dat elke dag kunnen doen," fluister ik, in de hoop dat hij me niet heeft gehoord. "Eerst zoende je me elke keer en nu.. Nooit."

"Dat weet ik. Hoe kan ik met je zoenen als onze situatie onduidelijk is. Ik heb respect voor je, Destiny. Ik ben niet zo'n jongen die denkt: 'als ik met haar naar bed kan, is het al snel goed'. Ik wil jou. Jou als mijn vriendin, jou als degene met wie ik uren kan praten en verwennen." Zij stem is ook niet meer als een fluistering, maar elk woord komt bij me binnen. Elk woord wordt in mijn hersenen gekerfd.

"Ik wist vanaf minuut 1 al dat je een lief en kwetsbaar meisje bent. Je doet me denken aan mijn vroegere ik. Ik was zoals jou kwetsbaar en iedereen liep over me heen. Ze gebruikte me omdat ik iedereen wilde helpen, snap je?" Zijn groene ogen stromen langzaam vol met tranen en ik knik, wrijvend over zijn arm.

"Ik snap niet wat er moeilijk is aan aardig voor elkaar zijn. Mijn moeder heeft mij alleen opgevoed en elke dag vertelt dat je mensen moet helpen. Ze deed alles voor mij en mijn zus, ook al deed ze alles alleen." Hij schudt zijn hoofd even. "Ze stortte in toen mensen over me heen liepen en me pestten en plaatste me over naar een andere school, waar het wel beter ging. Ik was nog steeds even aardig tegen de wereld om me heen, maar zij niet voor mij."

Ik veeg over zijn wangen waar de tranen overheen lopen en blijf in zijn ogen kijken. Zijn verhaal is zo aangrijpend, dat ik moet blijven luisteren.