Love Lessons H.S.

Part 2

Destiny Point Of View ★

Het is rustig bij de Starbucks, dat komt vooral omdat de meeste scholen nog niet uit zijn. Er zitten een paar mensen wat te drinken, maar meer niet.

Als de deur opnieuw open gaat, kijk ik op en zie ik de jongen met bruine krullen op me afkomen. Ik glimlach naar hem, een oprechte glimlach. Die krijgen niet veel mensen.

Zijn kleding is anders als gister, waaraan ik herken dat hij niet naar zijn werk is geweest. De strakke skinnyjeans die is er nog steeds, maar in plaats van een zwart shirt, hangt er een bloesje perfect om zijn lichaam. De mouwen zijn omgevouwen waardoor ik een paar van zijn tattoo's kan zien.

"Hey," zegt hij zacht, waarna ik hem zoals altijd vraag ofdat hij een frappé java chip wil. Hij knikt op zijn beurt en glimlacht. "Mag ik je nog iets vragen?"

"Tuurlijk," zeg ik als ik de bestelling in de kassa intyp.

"Zou je met me willen afspreken in het park, als je klaar bent met werken?" Ik lach even en kijk hem dan aan. Zijn blik is strak, waaraan ik herken dat het geen grap is.

"Ow, je maakt geen grapje?" vraag ik nog voor de zekerheid, mijn vraag klinkt veel te hard in de lege winkel. Hij schudt zijn hoofd en geeft me het geld voor de koffie, wat ik in de kassa leg.

"Je lijkt me een aardig meisje en ik wil je beter leren kennen. Het hoeft niet, als je niet wil?" Zijn ogen zijn fel groen en kijken in die van mij. Zijn naam wordt rechts van me geroepen en ik word uit mijn trance gehaald als hij naar het andere meisje kijkt.

"Destiny?" Vraagt hij als hij zijn koffie haalt en dan weer tegenover me komt staan. Hoe weet hij mijn naam?

"Ja, nee, het lijkt me leuk om met je af te spreken." Zeg ik en ik kijk naar de grond, om te verbergen dat ik bloos en omdat dit de eerste echte keer is dat ik met een jongen van mijn leeftijd een gesprek heb. Een écht gesprek, niet: "Mag ik een pen van je lenen?" zoals het meestal in de klas gaat.

"Leuk, hoe laat ben je klaar?" Hij haalt een hand door zijn haar en ik blijf ernaar kijken als zijn krullen weer in model vallen.

"Half 6," weet ik uit te brengen. "Maar ik heb niks met mijn moeder af gesproken.. Ik moet wel even naar huis toe."

"Geeft niks. Zullen we zeggen: 7 uur in het park?" Hij glimlacht als ik knik.

"Ja, is goed."

"Mooi, zie ik je dan." Hij zwaait en vertrekt de zaak uit, het enige wat hij achterlaat is zijn geur en een briefje op de toonbank.

Het zal toch niet...

Ik pak het briefje en kijk erop. Jawel. Mijn brein neemt de opsomming van cijfertjes op, voordat ik het in mijn zak steek.

"Uhhum." Kucht iemand en ik kijk snel op.

"Ow, sorry. Wat mag het zijn?" Vraag ik met een rood hoofd. Het ontgaat het meisje natuurlijk niet dat ik het nummer van een jongen heb gekregen, ze is niet stom.

Ze geeft me haar bestelling en ik geef de beker door aan mijn collega die de koffie maakt. Opnieuw pak ik het briefje. Hij had hierover na gedacht, want ik heb hem in de tussentijd geen briefje zien schrijven. Hij kwam hier naartoe met de instelling dat hij me dat briefje ging geven.