Love Lessons H.S.

Part 30

Destiny Point Of View ★

Zijn kleren zijn oud en versleten. Zijn gezicht is rommelig door zijn grijs met zwarte baard die erop groeit. Het zijn niet de lichtelijke stoppeltjes die Harry soms heeft en die ik gek genoeg erg fijn vind tegen mijn huid.

Deze man ziet er gek uit. Ik wil hier niet zijn.

"Het is een misverstand dat ik hier ben," zeg ik bang en ik neem een stap naar rechts, zodat ik met een grote bocht om de man heen kan lopen. Hij pakt mijn arm snel vast en als ik naar hem kijk, zie ik zijn ogen groot zijn en in die van mij staren. Ik probeer los te komen, maar dat lukt niet. Als hij aan me gaat trekken, gil ik zo hard als ik kan.

Het geluid lijkt de man te verbazen en daarvan maak ik gebruik om weg te rennen. Zijn hand verlaat mijn arm meteen, maar hij geeft niet op. Ik ren weg, met hem achter me aan. Het grind knarst onder onze voeten. Daarnet vond ik dat nog een fijn geluid, het betekende dat er niemand praatte, maar nu is het verschrikkelijk.

Opnieuw gil ik en ontstaan er tranen in mijn ogen. "Harry! Harry!" Het geluid is zo hard. Hij moet het horen. Ik gil telkens achter elkaar en ren steeds harder. De man is niet zo snel en dus blijf ik voor.

Een ander lang lichaam rent op me af, wat aan zijn zwarte kleren duidelijk maakt dat het Harry is.

"Harry," zeg ik dan op een normale toon en ik stort me zijn armen in. "We moeten hier weg, nu. Echt Harry. Nu. Alsjeblieft," ratel ik achter elkaar en hij wrijft over mijn hoofd.

"Rustig," fluistert hij.

"Niet rustig! Er rent een man achter me aan!" roep ik en ik kijk om me heen, maar ik zie hem nergens.

"Welke man?" Hij streelt mijn voorhoofd en kijkt me fronsend aan. Ik wijs naar achter en laat mijn hoofd dan tegen zijn borst vallen.

"Haal me hier weg." Ik ben zo bang, zó bang.

"Er is niemand, babe," fluistert hij als hij over mijn hoofd wrijft. Ik huil hard en laat me in zijn armen hangen.

"Bij het huis," zeg ik als ik zijn lichaam in mijn armen klem. Hij ruikt zo lekker.

"Welk huis?"

"Achter dat van ons." Ik snik zacht en kijk hem aan.

"Dat kan niet. Hoe ver ben je gelopen?" Hij kijkt me terug aan en veegt met zijn duimen over mijn wangen.

"Het 2e straatje in," zeg ik zacht en nog steeds bang. Hij knuffelt me en drukt een kus tegen mijn voorhoofd.

"Je bent helemaal warm. Het kan niet gezond zijn. Voel je je wel lekker?" Nu hij me er zo aan herinnert, heb ik buikpijn.

"Niet echt," zeg ik zacht.

"Misschien heb je het jezelf ingebeeld."

"Maar dat kan niet.. Ik voelde zijn hand om mijn arm." Ik huil weer bij de gedachten en sluit me meer op in zijn armen. Hij was de eerste aan wie ik dacht toen die man me vast had en ik ben blij precies in zijn armen te staan.

"Ik breng je terug. Misschien helpt een warm bad wel om je wat beter te laten voelen." Hij zucht even en tilt me dan op, mijn benen om zijn middel.

"Maar.. Nee," zeg ik dan en ik schop met mijn benen, zodat hij me weer neerzet. Tranen stromen opnieuw naar beneden. "Maar die man!"

"Liefje.." fluistert hij zacht en hij kijkt me aan. "Luister.. Die man heb je jezelf ingebeeld. Ik snap dat je denkt dat het echt was, want je gedachtes kunnen helemaal op hol slaan als je koorts hebt, maar het was niet echt. Wil je erlangs lopen?"

Ik knik voorzichtig en hij tilt me weer opnieuw op. "Niet meer huilen baby, dat is nergens voor nodig."

Hij houdt zijn ene arm onder mijn bovenbenen geklemd en met de andere wrijft hij over mijn hoofd, om me fijn te laten voelen en mijn hoofd tegen zijn schouder te laten rusten. Het voelt gek voor me, want meestal draag ik Charlotte of Daisy, nu ben ik degene die gedragen word.

"Waar was het?" vraagt hij als hij doorloopt en ik kijk om me heen. Als ik met mijn vinger naar rechts wijs, loopt hij het pad in. Opeens heeft het huis wat er staat een hele andere sfeer. Het is vrolijk en bewoond. Het is ons vakantiehuis.

"Zie je?" vraagt Harry en hij legt zijn hand om mijn hoofd heen. "Het was niks."

Ik knik en kijk snel om me heen om te zoeken voor die rare man, maar ook hij is er niet. De bomen die links van me staan, beginnen oranje en rood te worden. Daarnet waren ze nog grijs. Dat verschil was me niet eens opgevallen.

"Gezien?" vraagt Harry zacht en ik knik voorzichtig. Hij loopt op het huis af en ik leg mijn hoofd opnieuw tegen zijn schouder. Ik voel me zo niet goed.. Nu ik pas rustig ben, maakt de adrenaline plaats voor pijn in mijn buik en hoofd.

"Een warm bad.." mompelt Harry als hij me in de hal van het huis neerzet. Ik kijk naar hem en voel opnieuw tranen opkomen. Ook al heeft dat van daarnet grote impact op me gemaakt, ben ik niet vergeten dat hij tegen mijn broer heeft vertelt over dat pesten.

"Zal een bad voor je vol laten lopen?" vraagt hij en ik knik voorzichtig. Hij steekt zijn hand naar me uit en ik pak hem aan, waarna we naar boven lopen. Hij loopt naar de badkamer als ik op mijn bed ga zitten in mijn slaapkamer.

"Het is bijna vol, je wil het toch niet al te warm?" vraagt Harry als hij binnenstapt en naast me op het bed komt zitten. Ik knik en leg mijn hoofd tegen zijn lichaam aan. Voordat ik het zelf weet, lopen tranen weer over mijn wangen. Ik probeer het te verbergen voor Harry, maar dat lukt me gewoon niet zo goed.

"Ahw babe toch," zegt hij zacht en ik leg huilend mijn hoofd in zijn nekholte. "Ben je zo geschrokken?" Ik knik en hij tilt me op zijn schoot. Ik wil niet bij hem weg. "Je hoeft echt niet meer te huilen. Het was allemaal niet echt."

"Onze ruzie wel," snik ik en hij klemt zijn armen om mijn lichaam heen, zijn kin op mijn hoofd.

"Sorry," zegt hij zacht. "Zullen we hier straks over praten? Je voelt je echt niet goed."

Ik knik en hij veegt mijn tranen weg. "Wil je een pilletje?"

Ik schud voorzichtig mijn hoofd. Deze pijn voelt soms wel prima. Hij tilt me op en loopt naar de badkamer, waar hij me op de grond neerzet.

"Wat doe jij in die tijd?" vraag ik aan hem en ik kijk op naar hem.

"Maak je geen zorgen. Ik vermaak me wel." Gelukkig denkt hij al dat ik het niet fijn vond als hij er bij was. Hij is mijn beste vriend en grootste liefde, maar ik wil mijn lichaam als iets speciaals zien, ook naar hem toe. "Lukt het zo?" vraagt hij en ik knik. "Roep me als je iets nodig hebt, dan ben ik er zo."

"Komt goed. Bedankt," zeg ik zacht en hij drukt een kus tegen mijn voorhoofd, voordat hij de badkamer verlaat en me alleen achterlaat. Ik laat mijn hand voorzichtig in het bad zakken, wat lekker warm is.

Langzaam begin ik me met uitkleden als ik naar mezelf in de spiegel kijk, zie ik dat alle kleur uit mijn gezicht is weggetrokken. Mijn buik doet opnieuw weer erg veel pijn, waardoor ik me helemaal uitkleedt en dan in het bad laat zakken. Het warme water neemt het drukkende gevoel op mijn buik weg, alleen ben ik bang dat het meteen weer terug komt als ik eruit ga.

Ik sluit mijn ogen voorzichtig en voel aan mijn voorhoofd, wat nog warmer is als het water. Ik voel me beroerd.. Dat is wat er mis is met me. Als ik geen koorts had gehad, was ik niet zo boos geworden op Harry toen ik ontdekte dat hij aan Louis had vertelt van het pesten.

Louis weet toch al bijna alles over me. Ik heb nooit iets voor hem verborgen dus eigenlijk dit ook niet. Volgens mij wist hij het meeste wel, alleen niet dat ik er nog steeds zo mee zit. Ik wil gewoon niet dat ze me zien als hun zielige zusje, maar als hun zusje wat altijd aardig doet. Ik doe écht mijn best om aardig tegen ze te zijn. Als ik dat nou ooit eens terug krijg..

Zou Harry me hiervoor hebben gewaarschuwd? Laat ik over me heen lopen? Door Kelvin denk ik sowieso. Louis doet er niet veel mee. Ik ben niet alleen zijn zusje maar ook beste vriendin en hij is dat bij mij. Kelvin loopt alleen zo erg over me heen..

Nadenken doet pijn aan mijn hoofd. Ik wil gewoon liggen en niks doen. Wat heb ik geluk dat dat nu kan..