Love Lessons H.S.

Part 28

Destiny Point Of View ★

Als we klaar zijn met het eten, lopen we allemaal naar boven. Met het eten heb ik eigenlijk alleen maar mijn mond gehouden. Ten eerste boeide het me niet echt waarover ze praatten en ten tweede was ik meer met mezelf bezig.

"Bedankt hè? Had je niet even kunnen wachten met die vriend van je meenemen?" vraagt Kelvin me kwaad en ik kijk hem verbaast aan. "Je hebt deze vakantie nu al verpest."

Ik wist dat al. Bedankt dat je het er nog even inwrijft.

"Doe normaal, ze heeft helemaal niks verkeerd gedaan," neemt Louis het voor me op. Nog meer kan ik vandaag niet verdragen. Als mijn broers nu ook nog gaan ruziën om mij, dan barst ik in tranen uit.

"Dat heeft ze wel!" roept Kelvin. Ik schiet een blik naar Harry, die fronsend toekijkt en het niet opneemt voor me. Snel zoek ik mijn kamer op en duw ik de deur open, waarna ik een stoel onder de deurklink zet zodat niemand kan binnen komen. Zelfs niet Harry. Ik ben klaar met de wereld om me heen. Niemand maakt me nu blij, niet eens mijn wereldje.

Het lukt me niet langer om mijn tranen binnen te houden. Het is ze weer gelukt. Ik voel me weer kut en dat is het enige wat ze willen.

De uren daarna luister ik alleen maar naar muziek, zodat ik mijn broers niet hoef te horen ruziën. Er wordt niet aan mijn deur gerommeld, wat ik vooral Harry kwalijk neem. Maar hier heb ik tijd om na te denken. Ik vergeef het hem meteen.

Rond half 2 in de nacht zijn mijn tranen op. Ik kan niet meer huilen en al helemaal niet slapen. Mijn lichaam is Harry's warme lichaam gewend, daar kan geen een deken tegenop.

Voorzichtig stap ik uit mijn bed en haal ik de stoel onder de klink vandaan. De hal voor mijn kamer is leeg en stil. Ik loop zachtjes naar de kamer die Harry en Louis delen en open daar de deur.

"Harry," fluister ik, waarna ik opnieuw in tranen uitbarst. Ik kan mijn snikken niet inhouden. "Harry," zeg ik nog een keer.

"Destiny," fluistert Louis. Dat ook nog.. "Kom hier, hij slaapt denk ik."

Hij gaat rechtop op zijn bed zitten en kijkt me aan. Ik loop naar hem toe en hij legt zuchtend zijn armen om mijn lichaam, waardoor ik naast hem op zijn bed ga zitten.

"Niet huilen.." fluistert hij als hij over mijn hoofd wrijft. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst aan leunen en huil alsnog.

"Ik wilde niet hui-huilen, echt niet," zeg ik zacht, zodat Harry niet wakker wordt.

"Ik snap het.. Kelvin is zo onaardig tegen je." Hij zucht tegen mijn haren.

"Niet alleen dat," snik ik. "Harry kwam niet naar me toe."

Ik trek hem zo dicht mogelijk naar me toe, zodat ik het zo zacht mogelijk kan fluisteren. Louis zet me op zijn schoot en kijkt me aan.

"Tuurlijk kwam hij wel achter je aan, ben je gek? Hij miste je enorm."

"Ik wil niet dat je ruziet met Kelvin, om mij," verander ik snel van onderwerp. Ik voel me schuldig dat ik dacht dat hij niet achter me aankwam.

"Hij moet zijn bek leren houden. Het slaat nergens op om alleen tegen je te praten als het onaardig is. Je hebt niks verkeerd gedaan, het is een fout van papa en mama dat ze zo'n domme beslissing nemen alleen om de reden dat je een meisje bent." Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder en knik voorzichtig.

Harry draait zich naast ons om en ik kijk naar hem. Zijn ogen zijn geopend, zie ik door het beetje licht wat door de gordijnen komt.

"Harry," huil ik opnieuw en ik stap van Louis' schoot af. Harry gaat wat meer recht zitten en kijkt me aan.