Love Lessons H.S.

Part 7

Destiny Point Of View ★

Er ging een week voorbij en ik zag Harry bijna elke dag bij de Starbucks, behalve als ik niet hoefde te werken. Hij kwam er elke dag en ik probeerde contact te vermijden. Ik rekende zijn bestelling af en liet hem dan doorlopen.

"Ik wacht totdat jij er klaar voor bent," had hij de eerste keer gezegd. Dan kan hij vrij lang wachten.

"Liefje," zegt mijn moeder als ze mijn kamer instapt en ik haal mijn oortelefoontjes uit mijn oren.

"Wat is er?" vraag ik en ik kijk haar aan.

"Dat wilde ik net aan jou vragen. Is er iets wat ik moet weten? Je bent zo in jezelf getrokken." Ze komt naast me op het bed zitten en kijkt me aan. 'Dat ben ik altijd,' wil ik zeggen. Maar ze heeft gelijk, dit is anders. Het voelt voor mij als een goede vriend kwijt raken, want dat was Harry voor me.

"Er is niks," zeg ik dan. Ik wil dat ze weggaat zodat ik me weer kan richten op mezelf. De enige keren dat ik Lexi zag, was op school. Ze is zo veel met haar vriendje bezig en dat maakt me misselijk.

"Als er wat is, zeg je het me dan?" Ik knik en doe mijn oortjes opnieuw in. Ze verlaat de kamer stilletjes en ik weet dat ze zich zorgen om me maakt.

Ik wil Harry terug..

Ofnou, het gene wat wij vriendschap noemde. Dat was het ook, alleen voelde het voor mij toch altijd wat anders. Hij voelde het denk ik ook, anders had hij me geen kus tegen mijn voorhoofd gegeven.

Zijn lippen waren zo warm en zacht.. Ik kan ze nog steeds niet uit mijn hoofd zetten. Elke dag opnieuw denk ik eraan.

Het is genoeg geweest. Ik ga hem bellen.

"Harry?" Vraag ik als ik een harde grom aan de andere kant van de lijn hoor als teken dat hij heeft opgenomen. Zijn stem is zo laag dat het door mijn lichaam trilt.

"Ow, hey, Destiny." Zijn toon is wat kattig, maar ik snap hem.

"Heb je misschien zin om.. Naja.. Ik weet niet.. Af te spreken?" Ik bijt even op mijn lip en pulk aan de pluisjes van de sprei.

"Ik ben met vrienden."

"Ow.. Is dat een 'nee'?" Harry heeft nog nooit 'nee' gezegd tegen het voorstel om met me af te spreken.

"Dat is inderdaad een 'nee'." Ik zucht even gefrustreerd. Waarom moet me dit nou weer overkomen? "Niet alles kan naar jouw hand staan, Destiny."

Op de achtergrond hoor ik een harde stem, die hem bier aanbiedt. Dát soort vrienden..

"D-dat weet ik," zeg ik zacht. Het voelt niet echt fijn dat hij dat zegt. "Ik wilde gewoon met je afspreken."

"Dat wil ik al langer als een week. Je kan niet alles krijgen wat je wil." Ik sluit mijn ogen en besluit snel een einde te maken aan dit gesprek, zodat ik me weer opnieuw in mezelf kan keren.

"Weet ik, Harry. Ik probeer het morgen nog wel. Veel plezier." Ik hoor vrolijk te klinken, maar het is alles behalve dat. Nog voordat hij iets terug kan zeggen, hang ik op. Waarom probeer ik ook nog? Owja, omdat ik hem misschien leuk vind en omdat hij naar me toe blijft komen. Ik kan hem niet ontlopen.

Opnieuw keer ik in mijn eigen wereld en denk ik aan niemand anders als mezelf. Het voelde goed dat mijn moeder naar me toe kwam, ze deed het vroeger altijd en het voelt extra goed om te weten dat niks is verandert, ook al heb ik nog 4 broertjes en zusjes erbij gekregen.

Het leven is best eenzaam in zo'n groot gezin, op het feit na dat het alleen rustig is als iedereen slaapt. Iedereen trekt aandacht van elkaar, behalve van mij. Mijn 2 broers spelen met elkaar Fifa, mijn zusjes spelen met elkaars haar en mijn allerkleinste zusje heeft nog niet door dat ze echt leeft.