Love Lessons H.S.

Part 76

Destiny Point Of View ★

"Mag Harry nog komen?" vraag ik zacht aan mijn moeder. Ze laat niet merken dat ze boos is, maar ik weet dat ze dat wel is.

"Nee, Destiny, vandaag niet."

"Maar mam, je hebt geen last van ons," zeg ik en ik speel met mijn vingers.

"Het gebeurd niet. Hij komt morgen dan maar. Vandaag is het veel te druk en emotioneel." Ik zucht, ouders denken dat ze alles kunnen omdat ze ouder zijn. Ik weet dat als ik Harry vannacht niet bij me heb, ik geen oog dicht doe.

Als we thuis zijn, pak ik mijn telefoon en bel ik Harry. "Hey baby pinguïn." neemt hij op en ik voel tranen in mijn ogen ontstaan. Ik hou zo veel van zijn stem.

"Hey," snotter ik opnieuw en ik ruik aan zijn sweater die ik aanheb. Het is veel te warm voor een sweater, maar alsnog.

"Niet huilen, alsjeblieft," mompelt hij machteloos.

"Ik.. Ik heb ruzie met mijn moeder." Alsnog kom ik er niet zonder huilen vanaf, ook al had hij dat ook niet verwacht.

"Waarom? Wat is er gebeurd?"

"Toen ik binnenkwam, toen zag ik meteen mijn opa overleden liggen en ze pakte Daisy en Beau wel, maar ze liet mij gewoon doorlopen." Ik snotter opnieuw en leg mijn vrije hand over mijn gezicht. "Nu zie ik hem telkens dood voor me liggen, terwijl ik de blije opa wil herinneren."

"Dat snap ik.." zucht hij.

"En je mag niet langskomen, omdat het al zo druk is. Alsof wij veel lawaai maken." Ik speel met de draadjes van zijn sweater en druk het dan tegen mijn neus aan, zodat ik zijn geur extra goed ruik. "Ik wil je gewoon om me heen."

Opnieuw huil ik. Ik kan er niks aan doen. Zouden mijn tranen niet al lang op zijn?

"Ahw babe.. Ik.." Hij zucht hopeloos. "Ik wil je troosten, echt. Maar het gaat zo moeilijk nu."

"Dat weet ik, daarom wil ik je naast me. Ik kan vannacht niet slapen."

"Ik ook niet. Intussen ben ik gewend aan jouw lichaam." Ik trek even aan mijn haar tegen de tranen, maar ze blijven maar komen.

"Alsjeblieft Harry... Hou me de volgende keer vast en laat me niet meer gaan."

"Doe ik, echt. Ik ga je niet meer laten gaan."

★~★~★~★

Langzaam woel ik in mijn bed, totdat me opvalt dat er licht door de gordijnen komt. Het is dus geen nacht meer. Ik sluit mijn ogen opnieuw en trek de deken tot aan mijn kin op. Een traan verlaat mijn oog en ik zucht. Waarom kan dit niet gewoon stoppen?

Als ik mijn telefoon pak, zie ik alleen maar berichtjes van Harry en sommige van Niall.

"Goodmorning sweet baby, lekker geslapen?"

"Ow, je slaapt denk ik nog."

"Nu nog steeds?"

"Moet ik me zorgen maken?"

Er volgen nog een paar berichten en dan kijk ik naar de tijd. What the fack.. Half 4? Ik kijk door het raam naar buiten en zie de zon bovenaan de hemel staan. Het is geen ochtend.. Het is al bijna middag.

Ondanks om hoe slecht ik eruit zie, met opgezwollen ogen en al die shit, sta ik op. Ik loop naar beneden en dan naar de keuken.

"Pap," mompel ik. "Het is half 4."