Love Lessons H.S.

Part 31

Destiny Point Of View ★

Als ik me aankleed in mijn kamer, hoor ik Harry de trap oplopen. "Babe?" vraagt hij door de deur heen.

"Kom maar binnen," zeg ik zacht en ik trek snel een shirt van hem over mijn hoofd. Hij opent de deur en ik kijk hem aan.

"Al wat beter?" vraagt hij als hij op me afloopt en over mijn onderrug wrijft.

"In het bad was het fijn, maar daarna kwam de buikpijn en hoofdpijn weer terug," zeg ik zacht. Als ik praat, voel ik mijn hart in mijn voorhoofd kloppen. Het is een te grote inspanning, op dit moment.

"Ow, wil je dan nu geen pilletje?" Ik kijk op naar hem en haal mijn schouders op. Ik heb het daar nooit zo op.. Nu heb ik ze niet echt heel erg nodig en straks werken ze misschien wel niet als ik echt pijn heb. 

"Ik wil niet dat je pijn hebt," zegt hij en hij wrijft met zijn vrije duim over mijn wang.

"Ik wil ook geen pijn, maar nu kan ik het nog aan." Ik wrijf met mijn handen over mijn armen.

"Een halve paracetamol, dat helpt al iets." Voorzichtig stem ik met hem in en kijk ik hem aan. Hij drukt een paar lange kussen tegen mijn voorhoofd en knuffelt me dan. "Maak je maar geen zorgen. Het komt goed."

Ik knik en druk een kus tegen zijn wang. Hij rent snel de trap af, waarna ik op het bed ga zitten met mijn rug tegen het achterste deel van het bed. Als ik klaar ben met aan mijn nagels pulken, komt hij weer binnen gelopen.

"Hierzo, met een warme kop thee," zegt hij zacht als hij het aan me geeft en naast me komt zitten. Ik klem mijn handen om mijn mok heen en leg mijn hoofd tegen Harry's schouder. "Wil je niet onder de deken?"

Ik kijk naar mijn benen, die bijna blauw zijn van de kou. Maar toch schud ik mijn hoofd. Ik heb het zo warm.

"Weet je het zeker?" vraagt hij en ik knik.

"Ja, ik weet het zeker." Hij wrijft met zijn hand over mijn hoofd en ik kijk op naar hem. Hoe hard ik ook probeer om niet te huilen, gaat het gewoon niet. Ik voel me zo beroerd en dat gedoe van gister zit ook zo sterk nog in mijn gedachten.

"Babe toch.." zucht hij als hij me tegen hem aantrekt. "Babe, babe toch."

Het voelt alsof ik hem dwars zit. Hij trekt me dan wel tegen hem aan, maar wie zegt dat hij echt wil dat ik dichter bij kom. Misschien wil hij wel weg van hier, maar voelt hij zich opgesloten.

"Sorry, ik stel me aan," zeg ik als ik van hem weg ga zitten en hij kijkt me aan.

"Niet zo doen.." Hij legt zijn hand op mijn bovenbeen en wrijft er zacht overheen.

"Ik wil je er gewoon niet al te veel in betrekken." Ik leg mijn hoofd in mijn handen en veeg mijn tranen ongezien weg.

"Ik wil er juist bij betrokken zijn." Hij tilt me op en zet me bij hem op schoot.

"Ik zadel je op met mijn problemen." Ik zucht en kijk opnieuw naar hem.

"Niet waar..." zegt hij zacht. "Je deelt wat je dwars zit en durft eerlijk tegen me te zijn. Ik kies er toch zelf voor om je te verzorgen en kusjes te geven?"

Hij kijkt glimlachend in mijn ogen en pakt mijn handen in die van hem, waarbij hij met zijn duimen erover wrijft en een kus drukt tegen mijn vingers.

"Maar je voelt je wel een soort van verplicht.." Hij haalt zijn schouders op en ik kijk hem aan.

"Jij zou hetzelfde bij mij doen. Als jij je niet fijn voelt, dan voel ik me ook niet fijn." Ik zucht als ik mijn hoofd tegen zijn schouder aanleg en hij legt zijn armen om me heen.