Love Lessons H.S.

Part 11

Destiny Point Of View ★

Na die woorden zei ze niks meer. En na dat les uur kon ik mijn tranen niet meer binnen houden. Ze liep bij me weg alsof het haar niks boeide.

Het was mijn laatste uur en dus, liep ik naar mijn kluisje en toen naar mijn fiets. Mijn tranen lopen nog steeds en ik ben er zeker van dat mijn mascara op mijn kin hangt. Ik veeg over mijn wangen en zie dat ik goed ben.

Vlug trap ik naar het huis waar mijn enige vriend woont. Het is een half uur met de auto en met de fiets nog veel langer, maar alsnog doe ik er niet veel langer als ik alleen maar kon hopen.

Ik bel aan en veeg met een papieren zakdoekje over mijn wangen. Een vrouw met zwart, stijl haar en een lief gezicht doet de deur open. Ze ziet er verzorgd uit, vergeleken met mij.

"Hallo mevrouw," zeg ik zacht en haar blik verandert naar verbaast als ze hoort hoe mijn stem trilt. "Is Harry misschien thuis?"

"Ja, die is er. Wil je dat ik hem roep? Ben je een vriendin van hem?" Ik knik op allebei haar vragen en ze loopt naar de trap. "Okay, kom maar binnen."

"Dank u." Ze roept Harry en ik sluit de deur achter me.

"Loop maar naar boven, zijn kamer is op de zolder." Ik knik licht en doe mijn schoenen uit, omdat ik alle schoenen bij de trap zie staan.

"Dank u wel." Ik concentreer me op de treden die ik oploop en niet op alles daarom heen. Als de treden ophouden, zie ik 2 bruine laarsjes.

"Destiny, wat doe jij hier?" vraagt hij en ik til mijn hoofd op zodat ik hem aankijk. Mijn onderlip gaat opnieuw trillen en hij neemt me in zijn armen. "Rustig maar," kalmeert hij me en hij legt zijn wang tegen mijn voorhoofd.

"Sorry." Ik snap nu pas wat ik doe: ik ga huilend naar het huis van een jongen die hier waarschijnlijk niet eens op zit te wachten en bovendien, heb ik het niet eens aangekondigd.

"Het geeft niet. Doe maar rustig." Zijn armen zijn warm en zijn shirt heeft die vertrouwde mannengeur. Ik kan niks anders doen als diep adem halen en genieten van zijn lange, slanke lichaam.

Mijn snikken stoppen voordat ik het zelf weet en hij drukt een kus tegen mijn voorhoofd. Het is zo'n lief gebaar en het voelt zo goed.

"Gaat het weer een beetje? Wat is er aan de hand?" We staan hier nog steeds het halletje voor zijn slaapkamer, waarvan ik hoop dat dat snel verandert.

"Mijn beste vriendin.. Ik ben haar kwijt." Mijn stem trilt als ik opnieuw ga praten en hij wrijft over mijn rug.

"Hoe bedoel je?"

"Nou.. Ze zei dat ik nooit meer tijd voor haar had en toen vroeg ze of ik zaterdag kon. Ik zei dat dat niet kon, omdat ik wilde vragen ofdat jij kon afspreken." Ik bloos als ik deze woorden uitspreek en zie hem licht glimlachen.

"Dat vond zij een goede reden dat ze gelijk had, maar zij kon niet op vrijdag. Uiteindelijk kregen we daar ruzie over en.." Ik zucht, waarom hebben alleen meisjes dit soort dingen? Jongens stompen elkaar een keer en kijken elkaar dan niet meer aan. Makkelijk toch?

"Ik snap het," onderbreekt hij mijn gepeins en hij pakt zacht mijn pols vast. Ik kijk in zijn ogen en als hij dan terug kijkt, wend ik mijn blik af. Ik zie er verschrikkelijk uit.

"Ze wil geen vrienden meer met me zijn en dus.. Heb ik niemand." Ik wil hem alles vertellen wat er in mijn leven speelt: dat ik me altijd wel eenzaam voel.

Hij loopt zijn kamer in en trekt me dan achter hem aan. Ondanks alles, heb ik tijd om om me heen te kijken. Het is een stoere kamer, met vooral zwart en wit. Hier en daar wat foto's aan de muur maar meer niet.