Wanna be yours [l.s]

خیابان نود و دوم

Go with: Since we're alone ( by: Niall Horan)

******************

{بعد از سه سال}

"هی لویی"

"هی نایل"
صدای لویی از پشت تلفن مضطرب به گوش میرسید.پرسید:
"کجایی؟"

"تو راهم،دارم میام پیشت"

"چی؟پیشم؟مگه میدونی کجام؟"

نایل خندید.
"آره لویی فکر کنم آدرس خونه تو بلدم"

"اوه نه نایل...من خونه نیستم.یادم رفت بهت بگم"

"چیو؟"

"من اومدم سر قرار!"

"اوه"
نایل به شدت نا امید شد اما بروز نداد.
"کی هست طرف؟"

"تو داروخونه باهم آشنا شدیم.یکی از اون مشتری های گیج مون بود.باهم گپ زدیم و اونم از خواست باهم بریم بیرون"

"این...عالیه لویی"

"اصلا هم عالی نیست"
لویی پوفی کشید.
"توی این ماه این یارو هفتمین نفریه که دارم باهاش میرم سر قرار،واقعا اگه با این هم به نتیجه نرسم تا یک سال تمام، دور تمام مردا رو خط میکشم!"

نایل خندید.
"بیخیال لویی،زیاد سخت نگیر.حالا گیریم اینم پسر خوبی نبود...چه اهمیتی داره"
با شیطنت ادامه داد:
"تو همیشه منو داری"

لویی خندید.
"البته نایل،دور تو یکی رو هرگز خط نمیکشم"
نایل واسه خودش لبخند زد.لویی تند تند گفت:
"نایل فکر کنم خودشه،اومد...من باید برم"

"اوه باشه،ببینم چه میکنی!"

"راستی کلیدم که میدونی کجاست،زیر گلدون پایین در...سر راهتم برام بستنی بخر تا شب اومدم همه چیو برات تعریف کنم"

"توت فرنگی و کاکائو مثل همیشه؟"

"مثل همیشه، بای بای!"

تماس قطع شد و نایل با لبخندی گوشی شو کنار گذاشت.نزدیک آپارتمان لویی بود اما سریع مسیر شو تغییر داد تا دستور لویی رو انجام بده.
بعد از خریدن یه عالمه بستنی خودشو به آپارتمان لویی رسوند.حدس میزد تا لویی برگرده خونه یکی  دو ساعتی وقت داره شاید بتونه واسه خودش فیلمی چیزی تماشا کنه.

سوت زنان از پله ها بالا رفت و کنار گلدون لویی متوقف شد.خم شد و گلدون رو بلند کرد اما با کمال تعجب کلیدی زیرش ندید.اخم کرد و دست برد سمت دستگیره ی در، در هم باز بود.نایل آروم رفت داخل.
"هر کی که اینجاست ، من کمربند نارنجی کونگ فو دارم!"

لیلی کسی بود که سراسیمه از آشپزخونه اومد بیرون.
"نایل؟"
نایل با دیدن لیلی نفس راحتی کشید.
"اوه لیلی تویی؟"

لیلی چشماشو چرخوند و برگشت توی آشپزخونه.نایل هم دنبالش.
"اینجا چیکار میکنی؟"

"وقتم آزاد بود اومدم یکم برای لویی غذا درست کنم"