"ERGÜNLER'in bizim şirketimizle ne alakası var? Babası mı bir şey söylemiş yoksa?"
"Bilmiyorum. Bana gelip iflas edeceğimizi öğrendiğini söyledi." Gözlerine baktım. "Doğru mu söylüyor baba? İflasın eşiğinde miyiz sahiden, batıyor muyuz? Her şeyimizi mi kaybedeceğiz?"
"Doğru kızım" dedi. "Doğru ama batmıyoruz."
Kekelemiştim. "N-nasıl?"
"Ne duydun bilmiyorum ama batmayacağımızı bilsen yeter. Sen derslerine odaklan, baban hallediyor. Tamam mı güzel kızım?"
"Baba Engin abi..." Sertçe kesmişti sözümü.
"Kızıl!" Bakışlarım önüme düştü. "Sana derslerine odaklan dedim. Haddin olmayan işlere burnunu sokma. Engin..." Ona baktım yeniden. Başını duvardan tarafa yana çevirmişti. Yüreği buruldu sanki adını anınca. Dile kolay, en güvendiği insanlardan biriydi o. "Yakalanmak üzeredir."
"Doğru yani. Bize ihanet etti."
Bekledi babam sessizce. Yüzü hâlâ duvara dönük; içi belki de fırtınada okyanus ortasında kalmış bir denizci gibi sallantıdaydı.
