Hızla ayağa kalkmış, sonuna kadar açılmış kapının önünde ismiyle nefreti eş tuttuğum kadının yüzünü ilk defa görmek için yemek masasının olduğu köşeye geçip ona bakmıştım. Keşke karakterinde yüzün kadar güzel olsaydı dedim içimden. Yavaşça merdivenlere doğru yürüyüp ikisini de tam olarak bakış açıma almıştım. Kuş gibi titreyen abime kaydı gözlerim. Heyecanı ve mutluluğu gözle görülür ruhla hissedilir derecedeydi. Onu geldiği günden beri ilk defa bu kadar içten gülümseyip; derin, sessiz soluklar aldığını gördüm. Sanki saniyeler dursun, içine kokusu küçük katreler halinde dolsun istiyordu. Gerçekliğine inanamadı başta. Daldığı düşten uyanmak istemeyerek sen dedi. Gözlerinin içi gülüyordu. Titreyen sesinde kayıptı kelimeleri. Benim için mi geldin?
O an elimde bir tabanca, geçmişimde ki beni çekip vurmak istedim. Bilmiyordu... Kendi için Ankara'ya geldiğini sanmıştı. Hayatım da bundan daha büyük pişmanlığım olmaz dediğim her günden sonra bir üst seviyesine çıkmıştım. Bu benim hayatımın en büyük pişmanlığıydı. Büyük konuşmak yalnızca bir ağız dolusu kelime kalabalığı değildi. Hayatını değiştirebilecek güçte harcanmış cümlelerden oluşan geri dönülmez bir yoldu. Ben o yolda yoruldukça yürümeye devam ettiğimi fark ettim. Fakat şu an yaşlı gözlerimden anlıyorum ki artık çok yorulmuştum. Emekleyecek hâl kalmamıştı, diz çöküp o yolda beklerken yüzümü artık geçmişe döndürüp aynı hataları bir daha yapmamak için ant içmiştim.
Şaşkın tebessümü onu kucaklarken o Buse'yi kucaklamak istemişti fakat geri çekti kendi. "Senin için gelmedim" dedi soğukça. "Başka bir şey için bu şehirdeyim."
Saniyeler içinde bir kar tanesi gibi erimişti gülüşü çehresinde. Yutkundu jülide olmuş duygularıyla. "Olsun" diye kekeledi. "Önemli olan burada olman, Ankara'ya gelip beni unutmaman. Çekip gidebilirdin direkt." Gözlerine dalarken yeniden tebessüm etti. "Ama gitmedin, benim evime geldin."
