Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bu Bölüm (Kerem ve Kızıl gibi) Kalbi Kırık Bütün Aşıklara Gelsin
Bölüm Şarkısı: Pera/ Unut (Uzun zamandır dinlemiyorduk. Pera'yı özlediniz mi?)
Oy vermeyi unutmayın!
Keyifli okumalar 💕
Elinde tabaklar ile annem gelmişti mutfağa. Onu görünce pencerenin önünden yavaşça tezgaha doğru ilerlemiştim. Kirlileri evyenin içine bırakıp çıkmış ve yeniden başka bulaşık tabaklarla dönmüştü. Üstelik bu kez söylenmeyi de ihmal etmemişti. Sitemkar ve normalin biraz üstünde çıkan sesiyle suçluyordu beni.
"Hiçbir iş yapmıyorsun bari masayı topla kızım ya. Her şeye nasıl yetişeyim? Kazık kadar kız oldun hâlâ yardımcı olmuyorsun Kızıl. Git sofrayı topla gel"
O an yüzüm buruşmuş gözlerim kısılmıştı. Buluttan nem kapar haldeydim. Zaten akmaya razı nazarlarım dolmuş başım yere eğilmişti. Küçük hıçkırıklar kaçırarak ağlamaya başladığımı gören Semiha sultanım söylediğine bin pişman olmuş, kaşları şaşkınlık ve hüzünle eğilip yüzünü cürüm kaplamıştı. Tabakları bırakıp hızla yıkadığı eli başım ile buluşurken ne diyeceğini bilemez halde konuştu.
"Annecim." Şefkate bürünmüş bakışları arasında devam etti. "Güzel kızım. Sen bilmiyor musun beni meleğim? Ben hep söylenirim öyle sana."
Biliyordum ama yine de ağlamaya devam ediyordum. Biricik annem benim kendi yüzünden ağladığımı düşünüp üzülmüştü. Kıyamam ona ama göz yaşlarıma da engel olamıyordum. O sırada mutfağa geride kalan birkaç tabağı alan Kerem abim gelmişti.
"Yaşadığımız son olay seni fazla yıprattı değil mi? Bebeğim benim, kıyamam sana. Sen çık odana dinlen tamam mı kuzum? Ama gözyaşlarını sil annem " Başımı doğrultup damlalarımı temizliyordu elinin ayasıyla. Tezgaha tabakları bırakan Kerem abimin gözü üstümüzdeydi. "Ağlama prensesim" dedi annem.
Son kelimesi beni kamçılamış, hiddetlenmiştim bir anda. "Prenses deme bana!" Dedim ağlayan sesimle. "Kimsenin prensesi değilim, olmayacağım da."
Gözlerimi çevirdiğim noktada abimle göz göze gelmiştim o an. Kolları birbirine ulalı, sırtı tezgaha dayanmış yüzü bize dönüktü. Çatılmış kaşlarının arasındaki dik bakışların hedefi bendim. Korkuyla kaçırmıştım gözlerimi ondan. Film izler gibi olanları izliyordu sessizce. Müdahale etmemişti ilk defa. Anneme karşı konuşurken sesimizin yükselmesine pek izin vermezdi genelde. Bu kez kızmak yerine olayları anlamaya çalışır gibiydi. Sinirli çıkışımı beklemeyen annemin şaşkınlığı katlanarak büyürken hüznüde ona paralel ilerlemişti. Kendime ikinci kez salak olduğumu haykırdım. Neden anneme bağırmıştım ki? Ama sağlıklı düşünebildiğimi sanmıyorum. Mahzunluğu diline dolanırken yüzüne bir ayna gibi yansıtmıştı bunu.
