Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkısı: Sezen Aksu/ Kurşuni Renkler (Dinleyerek yazdığım için bu bölüme uygun gördüm)
Bu bölümü sevgili kuzenim Dark_Angell42 'ye ithaf ediyorum. Seni çok seviyorum prensesim❣️ (Okul yaşamında başarılar dilerim. Beni yine utandırmadın. Bursluluk sınavındaki başlarından dolayı tekrar tebrik ederim meleğim.Seninle Gurur duyuyorum.)
Oy Vermeyi Unutmayın!
Keyifli Okumalar...
Çantaya hapsolan göz bebeklerim dolmuştu yavaştan. Belli belirsiz bir baş sallamayla, titreyen dudaklarımı oynatım.
"Hayır" dedim "Yine gidecek misin?"
Sert bakışları, buğulu gözlerime değince eğilmişti kaşları o an. Donakalmıştı üzerimde hareleri. Sonra yavaşça parkelere doğru çekti irislerini üstümden. Lal olmuştu dili bana. Derin bir sessizlik çökmüştü KARADENİZLER'in salonuna şimdi. Biliyorum bizi terk etmek istemiyordu ama geldiği günden beri hata yaptığını söyleyip duruyordu. Eğer şu an çeker giderse eminim ki babam onu bu kez tamamen hayatımızdan silerdi. İkinci kez bizi bırakacak olursa bende affetmezdim abimi. Konuşmaya başlamıştı şimdi babam. Umarım sözleri daha ağır olmaz diye içimden yalvarıyor, onu ikna edebilecek cümleler kursun diye dualar ediyordum.
"Yine gidiyorsun demek" dedi. "Alıştın çekip gitmeye, ha oğlum? Ne dersin? Hoşuna da gidiyordur, arkandan bu çocukları ağlatmak, seni ne kadar sevdiklerini görmen."
"Ben, senin gibi acıdan beslenmiyorum!"
"Abi..."
"Karışma Sarp!" Diyerek yeniden babama döndü. "Beni gitmeye sen mecbur bırakıyorsun!"
"Hiçbir zaman seni buna mecbur etmedim Kerem. Bunu biliyorsun. Sen başın sıkıştıkça, bir şeylere kızdıkça alıp çantanı çekip gittin. Hiçbir zaman mücadele etmedin."
"Ben!Her zaman mücadele ettim tamam mı! Sana karşı, hayallerime karşı, aşkıma karşı, bu lanet olası hayata karşıher zaman tek başıma mücadele ettim!"
Sesi normalin çok üstündeydi. Uzun süredir böyle tartıştıklarını görmemiştim. İçinde biriktirdiği tüm öfkeyi şu an bir volkan gibi püskürtüyordu babama.
Annem ses tonuna dikkat etmesi konusunda onu uyarırken, sinirden titrediğini görebiliyordum. Babamın söylediği her kelime ona harf harf, iğne misali batıyordu. Oysa karşısında çocuk gibi susup oldukça düşük bir seste konuşan kişi babamdı. Yüzü biraz yere eğilen abimin bakışları mıh gibi çakılırken parkeye, babam ona doğru ilerliyordu. Tam karşısına geldiğinde gözleri hâlâ yer ile dans eden abimin çenesini kavrayıp doğrulttu. Babama karşı içinde o kadar büyük bir öfke vardı ki bu gözlerine bile yansıyordu.
