Bu bölümü melssssiy'e ithaf etmek istiyorum. O neden ithaf ettiğimi anlamıştır.😇❤️
Keyifli Okumalar dilerim sevgili okuyucularım.
Oy Vermeyi Unutmayın!
Bol bol yorum gelmesini istiyorum bu bölüme. Görüşlerinizi merak ediyorum.🌺🌼
Tüm ailem gözlerimin içine bakarak benden sadece bir isim bekliyordu. Söyleyebileceğimden emin değildim. İhtimaller yoğunlaşırken olacaklardan korkuyordum. Üzerime doğru atılan adım sesleri kulaklarımda büyük bir gürültüye dönerken gözlerimi kaçırdım onlardan. Babam Kerem abime bakıp ne oluyor oğlum burada dedi?
"Sesiniz koridorun başından duyuluyor. Ne tartışıyorsunuz, ne belası?"
Abim başıyla babamı işaret edip açıkla hadi dedi. Ağzım açılmıştı fakat söyleyeceklerim için değil, daha rahat nefes alabilmem içindi. Abimin tavrından sonra babam şüpheyle bakan gözlerini bana odaklamış, cevap bekleyerek kızım demişti. Söylemek istediğim cümleler utanıyordu onlardan. Kendime itiraf ederken ben bile çekiniyordum ki babamın, annemin, abilerimin gözlerinin içine bakarak bana bunları söyledi diyebileceğimi sanmıyordum. Dilim bir çark değildi. İstediğim kelimeye döndüremiyordum şu an onu. Bir hastane köşesinde başımdan geçen olayları bu şekilde öğrenmeleri ne kadar doğruydu üstelik? Sıcak nefesim ürkekçe dişlerimin arasında süzülüp bu cansız, soluk renkli duvarlarda uçuşuyordu. Yüzü babama dönük abimin elleri beni gösteriyordu bu defa.
"Başıma bela oldu o dedi, kim diyorum anlatmıyor. Belli ki biri bunun başına bela olmuş ama söylemiyor baba. Böyle susuyor işte karşımda."
Telaşla yanıma gelen annem kızım diyerek yatağın kenarına oturup elimi tuttu. "Ne belası anneciğim? Neden bahsediyor abin?"
Çıkmaz bir sokağın yabancısı gibi donakalmıştım oracıkta. Önüme eğik kafamla etrafı tarayıp aileme baktım. Üzerimde benim için endişelenen dört çift delici göz olduğunu görüyordum. Gözlerimi hepsinden kaçırıp, ince dudaklarımı yalayarak yere düşürdüğüm başımı salladım iki yana. "Yok bir şey anne."
Kurtulamadığım tek yalan buydu. İyi gibi söylenmek. Abim yeniden atılmıştı öfkeyle. "Nasıl yok bir şey kızım! Başıma bela oldu diyorsun nasıl bir şey yok bunda?!"
"Bağırma bana!" diye çıkışmıştım sertçe. Konuyu değiştirmeye yer arıyordum zaten. Babama çevirdim oklarımı. Ağlamaklı olan sesimle acındırdım.ona kendimi. "Baba söyle ona bana bağırıp durmasın."
