KIZIL

23.Bölüm

Bölüm Şarkısı = Özhan Gül/ Yoruldum. (Dinlemenizi tavsiye ederim.)🎈

Bu Bölüm Bütün Platonik Sevdalılara Gelsin.❤

Oy vermeyi unutmayın lütfen.
Keyifli Okumalar 💙

Yusuf'un bana attığı mesajı görünce kısa bir duraksama yaşamıştım. Bu çocuk neye güvenerek böyle emin bir şekilde konuşuyordu benimle? Onun eline yeni bir koz mu vermiştim acaba? Hamlesi tehdit mi olacaktı yine? Ne yapacağını kestiremiyordum. Ama onu biraz tanıdıysam bu kadar emin konuşmasının altında yatan bir şey vardı. Cevap yazıp yazmamakta tereddüt ederken ondan önce konuşmam gereken daha önemli biri gelmişti aklıma. Bu önemli kişi Gamze idi. Acaba ne yapmıştı? Rehberden biriciğimin adını bulup arama tuşuna bastım. Uzun uzun çalmasına rağmen bakmamıştı telefonuma. Meşgul müydü?

"Yoksa başına bir şey mi geldi?"

Karamsar düşüncelere kapılan iç sesimi susturup mantığıma yönelmiştim.

"Telefonu sessizdedir belki"

Makul bir cevapla uğurlamıştı beni mantığım. Kendisine teşekkür edip gönlümü biraz rahatlatmıştım. Ailesiyle konuşacaktı. Belki de kimsenin rahatsız etmemesini, bu ortamı bozmalarını istememişti. Evet bence o da böyle düşünmüştü.

Elimden telefonu yatağımın yanı başında duran komodinin üstüne bıraktım. Tavanı izliyordum. Çok canım sıkılıyordu.

"Televizyon mu izlesem acaba?" diye düşündüm. Ama bu saatte kesin kadınlar için yapılan yemek programları, modacılar ya da günlük diziler falan vardı. Hatırlıyorum da geçen sene hastaydım ve 1 hafta okula gidememiştim. Tamda o hafta teyzem bizi ziyarete gelmişti. İşte bu programları o gün annem özellikle de teyzem sayesinde ezberlemiştim adeta. Bu yüzden okul benim için bir velinimetti. Ama ne yapacaktım peki?

"Bilgisayardan film mi izlesem ki?" diye düşündüm. Ama fark ettim ki canım bir şeyler izlemek istemiyordu. Benim canım abim yüzünden sıkılmıştı aslında. Ne güzel Berkcan'cığımım yanına gidecektim.

"Of abi off" dedim yattığım yerden yatağıma iki elimi vurarak. Onu görmek istiyordum ama şu an yapamazdım. Bu düşüncelerimin arasında sinsice parlayan ve diğerlerinden farklı olan bir söz yankılanmıştı beynimin derinliklerinde. Yüzüm benden habersiz tebessümde bulunmuştu. Abimin bizi sevgili sanması ve bağırması. Allah'ım abimin bana bağırdığına sevineceğimi hiç düşünmemiştim. Keşke gerçek olsaydı diye içimden geçirmiyor da değildim. Hayali bile güzel geliyordu ama eksik olan bir şeyler vardı. Anlayamadığım, anlamlandıramadığım bir şeyler. Neydi peki onlar?

Yattığım yerden doğrulup, bağdaş kurmuştum yatağımın üstünde. Eğer ona açılacak olsam bana tepkisi ne olurdu? Gerçekten de kardeş gibi miydim ben onun için? Bana karşılık vermez miydi acaba? Peki ya ben? Peki ben gerçekten ona aşık mıydım? Önce kendimden emin olmam gerekiyordu. Fazla yıpranmıştım bu konuda. Olmayacak bir hayal miydi benim düşlediğim bu hikaye? Başrolünde ikimizin aşk yaşadığı bir roman olamaz mıydık? Sevgi denen bu kelime karşılıksız olunca taşıması ne kadar da zor oluyormuş meğer. Belkide benim sevgimde yavaş yavaş her saniye yok olmaya mahkumdu. Abime söylediğim o sözlerin doğruluğunu tarttım aklımda. Kesinlikle korkumdan ziyade kabul etmek istemediğim gerçekleri de söylemiştim ona. Beynimde bu düşüncelerin daha fazla yankılanmasını istemiyordum. Gözlerimi sımsıkı bastırıp kısa bir süre sonra açmıştım. Verdiğim derin nefes beni rahatlatmamıştı. Kafamı dağıtmam gerekiyordu.

Kulaklığımı almak için bir kenara savurduğum okul çantama uzandı ellerim. Bıraktığım yerden telefonumu tekrar alıp hareketli bir müzik açmıştım. Ama beğenmemiştim nedense ve beni rahatlatmıyordu şu an. Karıştırırken daha duygusal bir parça çıkmıştı. Kulağıma çok güzel nağmeler fısıldıyordu. Beynim gözlerime ağlaması için emir verirken elim ısrarla kapatmıyor geri çekiyordu parmağımı. Gözlerim dolmuş sessizce yanağımdan süzülmek için komut bekliyordu benden. Daha fazla dayanamayıp izin vermiştim buna. Dudaklarımı birbirine bastırıp hıçkırıklarımı engellemiştim. Hiç karşılık görmediğim hâlde nasıl bu kadar sevebilmiştim? Kerem abim geldi aklıma o an. Onu daha iyi anlamaya başlamıştım. O Buse ile karşılıklı bir şeyler yaşamıştı, ilerisi için öyle olmasada başlarda öyle olduğuna inanıyorum. Ki gerçek bile olmasa aşkı, onun duygularına karşılık vermişti. Birlikte "sevgili" başlığı altında çok anı biriktirmişlerdi. Bu daha çok acıtıyordu belli ki insanın canını. Bu konuda ben daha şanslıyım gibi. Ya da daha şanssız. Çünkü kalbimde büyüttüğüm platonik aşkımın karşılığı olacak mı? Olmayacak mı? diye hep bir arafta kalıp hayaliyle mutlu, gerçeğiyle mutsuz olacaktım.