Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
"Kızıl... Kızıl..."
Derinden cılız bir ses geliyordu kulağıma. Ses giderek şiddetlenirken biri omuzumdan beni dürtüyordu. Her gün sabahları itina ile okul adına dürtülüyordum çünkü. İç sesim bu kalleş düzene homurdanarak "ya bir rahat bırakın da uyuyalım ama. Bu saatte insan evladı mı uyandırılır sayın bayım?" Dedi. İç sesimin isyanı bu saatte uyanmama sebep olan milli eğitime idi.
"Kızıl hadi."
Sol gözümü avcumun içiyle ovalarken hafiften aralayıp etrafa baktım. Karşımda gördüğüm kişi Kerem abimdi. Yarı açık gözlerim ve konuştukça içime kaçıyormuş gibi çıkan sesimle "efendim abi. Ne oldu?" dedim. Hâlâ çok uykum vardı. Göz kapaklarıma karşı gelemeyip yeniden kapatmışken abim omzumdan beni sallayıp "kalk artık Kızıl." diye yükseltti sesini. Ona "5 dakika daha abi." Diye homurdanmıştım. Daha sert bir ses tonuyla bağırmıştı bu sefer.
"Kalksana kızım! Okula geç kalacaksın! Sarp inmek üzere."
Sarp inmek üzere! Sarp! İnmek! Ben aşağıdaydım. Birbiriyle shiplenen 'Sarp ve Okul' kelimelerini aynı cümlede duyunca ışık hızını utandıracak bir hızla yattığım yerden doğrulup telaşla "saat kaç abi?" Diye sordum. "Alarmım, alarmım çalmadı ama..."
Kerem abim elleri havada yumruk olmuş şekilde sırtını rahatlatmak için gerinirken "alarmın çalmadı mı?" Diye şaşkınca göz devirdi. Ponçik Sarp aşağı inmeden yukarı çıkmam gerekiyordu. Üstümdeki örtüyü hızla atarken o ayak ucuma oturup devam etti.
"Tam 5 kez çaldı Kızıl. Sayende uyuyamadım. Bir insan elli tane alarm mı kurar ya uyanmak için?"
Koltuktan hoplayıp merdivenlere koşuyordum ki abimin kurduğu cümle beni durdurmuştu. Dün geceyi anımsadım bir an. Bir dakika... İnanmıyorum. Bana sarılıp uyuyan Sarp değil Kerem abim miydi? Şok olmuştum. Şaşkınlığım bir yana şu an tarifsiz bir mutluluk yaşıyordum içimde. Onu çok özlediğimi bir kez daha fark ettim. Ne kadar değişmiş olsa da içinde hâlâ bana karşı büyük bir sevgi vardı. Beni kırdığını düşünüp mü gelmişti yanıma yoksa? Ve sonra uyuduğumu görünce benimle birlikte uyumuştu. Evet... Abim de beni çok özlemişti. Niye gizliyordu bunu o zaman? Saklayamadığım bir mutlulukla yüzümü ona dönüp işaret parmağımı üstüne doğrultup şaşkınca "dün gece benimle uyuyan sen miydin?" dedim.
Abim bu soruyu kesinlikle beklemiyordu. Yüzü biraz kızarmıştı sanki. Hemen inkara gidip kelime dağarcığındaki en sevdiği kelimeyi adımla birleştirip "Saçmalama Kızıl" dedi. "Seninle falan uyumadım."
Kumandaya uzanıp televizyonu açmıştı. Ama dün gece benimle uyuyan kesinlikle oydu. Sarp abim olsa sözünü dinlemediğim için kahvaltıdan önce bir güzel azar yedirip karnımı doyururdu. Bunu iyi bildiğimden birazcık küçük diktatörün üstüne gidip onunla uğraşacaktım.
