Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bu bölümü sevgili okuyucumNarinYlmaz4'e ithaf etmek istiyorum.
Keyifli okumalar...
Emegimi görün ve Oy vermeyi unutmayın lütfen.
Yıllardır hayaliyle yatıp kalktığım, umutsuzca her duamın, hem başına hem de sonuna mutlaka eklediğim dileğim gerçek mi oluyordu şimdi? Gözlerim dolmakta haklılardı. İlk kez kızmıyordum irislerime sessizce ağladıkları için. Sanırım ilk defa bu kadar mutlu oluyordum. Kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlar olurdu ya, hah işte! O an tamda şu andı. Zaman donsun ve hiç erimesin istedim. Ayaklarımın üstüne çöktüğüm yerden kalkamamıştım. Kerem abim babamın elini avuçlarının arasına almış eğdiği başını hiç kaldırmadan sessizce ağlıyordu. Sanki hareleri o an bulut olmuş yağdıkça yağıyordu yanaklarına. Bakışları ilk defa öfke yerine gözyaşı döküyordu babası için. Odada sadece abimin içten akıttığı yağmurlarının sesi yankılanıyordu. Babam bihaber hâlâ uykuda. Bu anı görmesini ne çok isterdim oysa. O önde ben arkada sessizce ağlıyorduk. Görmemişti beni. Bende görmesi için bir şey yapmamıştım. Tüm oda sus pus olduk abimin pişmanlık akan cümlelerine kulak kesilmiştik. Buğuluydu sesi. "Özür dilerim baba" dedi. Bir hıçkırık kaçmıştı dudaklarının arasından. Küçük bir oğlan çocuğu gibiydi. Kısık bir tınıda devam ediyordu dökülmeye içinde biriken, dilini kesse bile dışına vuramadığı cümlelerine.
"Hepsi benim yüzümden oldu. Benim yüzümden bu haldesin. Sana, yaşattığım her şeyden dolayı özür dilerim. Kızıl 'hastaneye kaldırdık' diyince sesindeki o suçlayıcı tını kendimden nefret etmeme sebep oldu. Sana bir şey oldu diye o kadar çok korktum ki." Gözyaşına karışmış sesini bir nefeslik kesip devam etti. "Ben nasıl bi' evladım böyle?" Kendini suçlayan kelimeler seçiyordu ilk kez onunla konuşurken. "Kimsenin yıkamadığı Emrah KARADENİZ'i öz oğlu yıktı. Affet beni baba. Söylediğin her şeyde haklıydın. Ben, sana layık bir evlat olamadım. Bana verdiğin değeri sana vermedim. Beni hep ezdiğini sanmıştım. Kendimi bu yalana o kadar çok inandırmışım ki, bana olan sevgini hissedememişim bile. Giderken arkamda bu kadar hasar bırakacağımı düşünmemiştim. Ben, beni yalnızca Buse..." Hıçkırıklara boğulmuştu bir an. Eliyle ağzını kapatıp sessiz olmaya çalıştı. Uyanmadan babam, bitirmek istiyordu sözlerini sanki. Yutkundu bir süre eli ağzında. Sonra burnunu çekip devam etti, yıllardır dilinin ucunda, kalbinin derinliklerinde sakladığı cümlelerine.
"Annemle sen bana karşı gelince o gün. Hani 3 yıl önce, sınava girmeyip müzik grubu kuracağız deyip ardından çekip gittiğim gün. Beni anlamadığınızı düşünmüştüm. Beni bir tek Buse'nin sevdiğini... Yanılmışım baba. Çok yanılmışım. Ben sandım ki her şey çok güzel olacak sizden ayrılınca. Olmadı baba. Elimde ne varsa kaybettim. Aşkımı, dost bildiklerimi..." Yutkundu. "Ailemi."
