Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
😍💙❤️💙❤️😍 Bu bölümü biricik kuzenimMelek'e (Angell'ime) ithaf etmek istiyorum.
Te Amo Melo. 😍❤️💙❤️💙😍
Vay be, 70. Bölümdeyiz. Bu kadar uzun yazabileceğimi düşünmemiştim şimdi final veremiyorum. Normalde konular planladığım gibi gitse bu final bölümü olacaktı ama uzadı yapacak bir şey yok. Temennim sıkılmadan okumanız. Bir süredir bu kadar uzun bir bölüm yazmıyordum. Harika bir bölüm olduğunu düşünüyorum.
Keyifli Okumalar, oy vermeyi unutmayın!🌺🌼
Sorduğu sorunun cevabını şu an versem olacaklar yine benim hatta bu defa ailemin canını yakabilirdi. Kerem abimi tanıyordum. Ona Ayaz'ın ismini vermem ne kadar doğruydu emin değilim ama emin olduğum bir nokta varsa o da bunu yanına bırakmayacağıydı. Yeniden önümde diz çökmüş başımı yüzüne doğrultup sorunusunu yenilemişti. Titreyen irislerim abimin donuk gözlerinin radarından çıkamıyordu. Dudaklarımı aralamıştım. Söylemeli miyim diye düşünmeden kısıkça ERGÜN dedim. Eli yanağımdaydı. İri parmakları yüzümü okşarken ismi onaylattı.
"ERGÜN. Ayaz ERGÜN, öyle mi?"
Yavaşça salladım başımı. Yutkunmuştu. "Sana başka bir şey yaptı mı bir tanem?"
Bakışlarımı kaçırmıştım. Ağlama sesim yükselmiş, göz yaşlarımda ona oranla artmıştı. Başımı da yana kırmıştım. "Gözlerime bak Kızıl." diyerek zaten avcunda olan yüzümü tekrar kendine çevirmişti.
"Ağlamak istiyorsan ağla ama gözyaşların onun yaptığı bir pislik varsa asla örtmesin." Gözlerini bastırdı sıkıca. "Meleğim." dedi. Titredi sesi. "Bu davada ağlaması gereken, korkması, utanması gereken kişi sen değilsin. Rolünü iyi ezberle. Çünkü sen suçlu değilsin. Kimsenin aşkına karşılık vermek zorunda değilsin. Bu seni zalim yapmaz ama sustukça güçsüz yapar. O yüzden şimdi yorma beni. En baştan anlat" Bakışlarımız birbirine kitlendi. "Bu çocukla nasıl tanıştınız?"
Kerem abimin sözleri cesaretlendirmişti beni. Doğru, onun aşkına karşılık vermediğim için zalim olan ben değildim. Utanılacak bir şey de yapmamıştım. Gözyaşlarım onun için haddin fazla bile akmıştı. Bu yüzden çok geçmeden kurudular. Çocukmuşum gibi hâlâ yanağımı okşaması beni rahatlatınca kızarmış gözlerimi yeniden gözlerine doğrultup kafamı salladım. Ona her şeyi anlatacaktım. Annem de dikkatle dinliyordu beni. Cümleme onunla lisenin ilk yılında tanıştım diye başlamıştım.
"Okulun ilk haftasıydı. Kimseyi tanımıyor ve de umursamıyordum. Tek düşündüğüm kişi sendin o zamanlar. Bahçede otururken yalnızlığımdan yararlanıp bir bahane ile yanıma gelmişti. Üzgün olduğumu görünce neşelendirmeye çalıştı. Beni mutlu etmeye uğraşıyordu. Bir gün, iki gün derken çok yakın arkadaş olmuştuk. Bana güven veriyordu. Sürekli yanımda olup teselli ediyordu, her derdime koşuyordu. Aramızda sağlam bir bağ oluşmuştu." Omuzlarımı kaldırarak boynumu içine çektim. Kızmasından korkarak onu çok seviyordum dedim ve ekledim. "Ama arkadaş olarak."
