Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
Merhaba canlarım, bölümün finalini yazmak biraz zaman alınca geç geldi. Güzel bir bölüm sizlerle.
Keyifli okumalar 🧚🏻
*Oy vererek kitabımızın yükselmesine katkıda bulunun lütfen, şimdiden oy verenlere teşekkürlerimi iletiyorum.*
Biliyorum özlediniz, bu yüzden bol Kerem'li bir bölüm sizlerle. . . . Yorumlarda görüşürüz 🦋💫
Bana seslenince irkildim. Adını kekeleyecek gibi oldum. Epey şaşırdım nedense. Berkcan dedim kısıkça. Aklım o güne uçtu direkt. Mahçup şekilde dudakları içine gömülerek tebessümde bulundu. Üstünden beyaz renk basic üzerine siyah kısa kollu bir gömlek ve onun altına da yine siyah slim fit dar kesim bir jean giymişti.
"Ben Kerem'in çıktığını öğrendim de. Onu görebilir miyim? Annenlere de selam vermek isterim. Ee tabii senin için bir sorun olmazsa."
Ben henüz bir şey demeden ponçik çıktı kapıya. Geleceğinden haberi olduğu belliydi. Zaten Berkcan çat kapı gelecek bir insan değildi. Kardeşim diyerek tokalaştılar. Bunları görende sanki yıllarca görüşmemiş sanacaklar. Her gün okulda yan yana olmalarına rağmen hiç görüşmemiş gibi selamlaşmaları beni bitiriyor doğrusu. O sırada içeri geçtiğinde onu da görmüş zamanlamasının yanlış olduğunu hissederek gerilmişti.
"Kalabalıkmışsınız kanka." dedi abime. "Başka zaman gelseydim ben."
"Geç takılma. Hem sonra tanışmanı istediğim biri var." diyerek gülümsedi. O da kısıkça 'bu o mu?' diye sorunca abim sırtına yavaşça iki kez vurup hadi geç dedi. Bana gülümseyip ponçiğimle ilerlediler. O sırada ikisi göz göze geldi. Aralarında görünmeyen ama benim hissettiğim keskin uçlu kılıçlar çekilmiş ve karşılıklı doğrultulmuştu. Birbirlerine sertçe bakışmaları nihayet son bulurken ortamın kalabalıklığı, zıt insanların bir arada oluşu beni bunaltmıştı. Bu kadar insan içinde herkes konuşacak birini bulmuş ben yalnız kalmıştım. Herkesin sohbeti abimin üstündendi. Tabii o da sırayla herkese cevap veriyordu ama onu biraz tanıyorsam sıkılmıştı. Sonra tamamen Korhan abiye döndü. Herkeste kendi günlük sohbetine başladı. Bu gürültü içinde sadece yüreğimde yetim kalan küçük kız çocuğunu duyuyordum. Celladı karşımda otursa da sessizdim. Ne zaman başımı kaldırıp gözlerine baksam çakışıyordu bakışlarımız. Yutkunuyordum usulca. Odama çıkmayı deli gibi istiyordum ama şimdi buradan kaçacak olursam hiç alakası olmadan Berkcan üstüne alınacaktı. Hâlâ ona bir şey hissettiğimi düşünsün istemiyordum. Diğer türlü öteki de üstüne alınacaktı. Ne kadar bunu hareketlerimle destekleyemesemde onu takmadığımı düşünsün istiyordum. İki ara bir dere dedikleri yerin ortasındaydım. Kerem abim bana seslenene kadar. Ona baktığımda eliyle gel yaptı. Küçük diktatörle arkadaşının arasına girip oturdum. "Seni çok özledim." dedi. Başımdan öperken sarılıyordu.
