50K okunmaya ulaştığımız ve benden sürekli daha uzun bölüm yazmamı istediğiniz için bu bölümü diğerlerinden daha uzun yazdım. Umarım sıkılmaz ve keyif alarak okursunuz. 🤗
Keyifli okumalar, oy vermeyi unutmayın!
Yüzüme gülüşler hediye eden kahraman tabii ki Berkcan'dı. Onu görmeyi beklemiyordum. Şaşkınlığım mefret bir sırıtmaya dönerken çok sürmemiş, simasına dalmış koca gülüşüm küçülerek normalleşmişti. Tuhaf giden bir şeyler vardı. Kalbimin ritmi onu görünce bozulmamıştı mesela bugün. Küt küt çarpan yüreğim atmayı bırakmış gibiydi. Sanki içimde onun için kanat çırparak şarkı söyleyen kuşlarım bana küsmüşcesine sessizleşmişlerdi. Düşüncelerimin eşiğinde aval aval yüzüne bakmaya devam ederken sesiyle irkilmiştim.
"Beni içeri almayacak mısın?"
Düşler alemine veda ederek onu içeri buyur etmiştim. Abimin duşta olduğunu söylerken, ayakta kalan Berkcan'a koltuğu gösterip oturmasını söylemiştim. Garip bir sessizlik çökmüştü aramıza. Derin bir uçurum vardı sanki önümde, ikimizin ortasında. Ondan okyanus ötelerine gitmiş kadar uzaktaymışım gibi tuhaf bir his dolduruyordu yüreğimi. Oysa karşımda oturuyordu. Bana bakmadığından emin olduğum bir anda yüzüne bakmıştım. İlklerimin prensi kalbimin tek sahibiydi ama bunu yalnızca ben biliyordum. Bir de Gamze. Yorulmuştu onu düşleyen her hücrem. Canımı çok yakıyordu sevdiğim adam. Karşımda gülen gözlerle telefona dalmış bana ise karşılığı olmayan bir aşk bırakmıştı. İyi gelmesi gereken gülüşü neden canımı yakıyordu şu an anlam verememiştim. Umutlarım iliklerimden çekiliyordu aheste aheste. Ama son umut kırıntısı yok olana kadar sevmek istiyordum onu. Biliyorum yüreğim çok acı çekecekti. Buna emindim. Belki de bir sevgilisi, sevdiği vardı. Hangi kız eğleşiyordu düşlerinde kim bilir? Hayalindeki prensesi, kimin şanslı kızıydı? Yüzündeki gülüşü süslemeyi ne çok istemiştim oysa. Böyle düşünmek ne kadar da kalp kırıcıydı. Birlikte olduğumuz hayallerimin, baş kahramanı, ama bihaber di bundan. Boynum bükük onu süzerken, beynim kulağıma istemediğim kelimeleri fısıldayıp, ardından bu fısıltıların kucağında yalnız bırakarak çıkmaz yollara sürüklüyordu. İki yıldır kabul etmek istemediğim, kurmakta zorlandığım cümlelerimi şimdi beynimde kendi ellerimle misafir ediyordum. Derince bir iç çekince elindeki telefondan gözlerini kaldırıp beni süzdü.
