ပင္လယ္ႏွစ္စင္းရဲ႕ဆံုမွတ္ရာဇဝင္

(12)

ေစတသိက္အၫႊန္းကိန္း

ညညအိပ္မေပ်ာ္ျခင္းသည္အလုပ္ေပၚအာရံုစူးစိုက္မႈနည္းေစသည္။
ႏွစ္ခါျပန္စစ္ေဆးတာေတာင္အမွားျဖစ္ေနတာမို႔ ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္ရေတာ့သည္။
အိပ္ေရးမဝ၍မ်က္တြင္းလဲက်သထက္က်ေနၿပီ။
အရင္တစ္ေခါက္ကမွားယြင္းခဲ့သည့္ပေရာ့ဂ်က္ေၾကာင့္ဆံုးရံႈးမႈႀကီးမားေတာ့ စည္း'ပိုၿပီးစိတ္ဖိစီးေနခဲ့သည္။
အလုပ္လုပ္လာခဲ့တဲ့တစ္ေလွ်ာက္သူေတာ္ရံုမမွားတတ္တာေပမယ့္...အဲဒီပေရာ့ဂ်က္က်မွဘယ္လိုသတိလြတ္မွန္းမသိဘဲမွားခဲ့တာသူကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေလသည္။
ယခုလည္းအာရံုစိုက္၍မရျပန္....
ေတာ္ၿပီ...ဒီေန႔ညေနခြင့္ယူမည္။

'ေဒါက္...ေဒါက္...'

'ဝင္ခဲ့အါ'
မိုနာ့အသံၾကားရေတာ့တံခါးဘုကိုလွည့္ဖြင့္လိုက္သည္။

'ေအာ္...စည္း...လာေလ'

မိုနာ့အလုပ္ခန္းဝမွာစည္းမ်က္ႏွာညိႈးေရာ္လ်က္...

'ကိုယ္တကယ္အာရံုမစူးစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး..မိုနာ...ထမင္းစားခ်ိန္အလုပ္တခါထဲဆင္းေတာ့မယ္..'

'အင္း...စိတ္အေျခေနအဆင္မေျပေသးဘူးလား..စည္း..လုပ္လက္စရွိရင္ေျပာခဲ့အံုး...အားေနတဲ့သူကိုဆက္ခိုင္းမလို႔'

'အိုေက...စာပို႔ထားမယ္'

xxxxx

စီးကရက္မွထြက္ေသာမီးခိုးေငြ႕မ်ားကိုအေၾကာင္းမဲ့ေငးေတာ့ေခ်ာေမာေသာထိုမ်က္ႏွာေလးကိုျမင္မိ၏။
ပင္လယ္' ၏အၿမဲျပံဳးေနသည့္မ်က္ႏွာ။
ဘာမဆိုလုပ္ၾကည့္လိုက္ဖို႔ဝန္မေလးေသာသူ၊
ဘယ္သူနဲ႔မဆိုရင္းႏွီးလြယ္ကာဖက္လွဲတကင္းလုက္တတ္ေသာသူ။
ဘယ္သူ႔ကိုမဆိုကူညီဖို႔ဝန္မေလးသည့္သူ။
မေျပာပေလာက္ေသာေငြေလးငါးေထာင္ျဖင့္ခရီးထြက္သည့္ေကာင္ေလး။
ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ပင္လယ္သည္လြတ္လပ္စြာဘဝကိုရြက္လြင့္ေနသည္ဟုထင္လာမိသည္။
ဒါဆိုရင္...သူကေရာ...လြတ္လပ္မႈရရွိေနသလား...သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုးျဖစ္ခ်င္တာကိုလုပ္ခဲ့ဖူးသလား။
ပင္လယ္ေမးခဲ့သလို..'ဒီဇိုင္းပညာကိုဝါသနာပါခဲ့လို႔လား...'
အေျဖကမေရမရာ....လုပ္ၾကည့္ခ်င္တာဘာရွိေသးလဲ...သူ႔မွာေျဖစရာမရွိေပ။
အလုပ္ကိုသာသည္းမည္းစြာႀကိဳးစားလ်က္လူငယ္ဘဝမွာဝါသနာပါရာကိုလုပ္ၿပီးအရမ္းေပ်ာ္ရႊင္တာမ်ိဳးမရွိခဲ့ဖူးေပ။