ညေနစာစားၿပီးေတာ့မာမီနဲ႔အတူ ေလးေယာက္သားလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကေတာ့...ညခုနစ္နာရီ။
ေန႔တာရွည္ေနဆဲကာလမို႔ သိပ္ၿပီးမေမွာင္ေသး။
အိမ္နဲ႔သိပ္မေဝးတဲ့ပန္းျခံေလးမွာ အားကစားလုပ္တဲ့သူေတြနဲ႔လူတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္...ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ေပမယ့္လူသူမျပတ္လပ္ပါ။
စီးေလွ်ာေလးရွိသည့္ေတာင္ကုန္းေလးမွာကေလးေတြကစုရံုးေဆာ့ေနၾကတုန္း။
"သားေန...ငယ္ငယ္ကေပ်ာက္သြားရင္ဒီနားေလးကိုပဲလာတာ...
စီးေလွ်ာမွာတစ္ေယာက္ထဲေဆာ့ေနလို႔...
ဦးလတ္ကလိုက္လာရင္အတူတူေဆာ့ေပးခဲ့တာမွတ္မိလား..."
ဦးလတ္ရဲ႕စကားေၾကာင့္အတိတ္တခ်ိဳ႕ကိုျပန္သတိရသြားခဲ့သည္။
သူငယ္ငယ္ကေတာ္ေတာ္ ဂ်စ္တိုက္ခဲ့တာပဲလား။
"မာမီလုပ္လို႔စိတ္ကာက္ၿပီးထြက္ေျပးတဲ့ေနရာေလး...ဟီး..."
ေျပာေနရင္းနဲ႔အားကစားဝတ္စံုနဲ႔ေျပးလာတဲ့မိန္းကေလးႏွစ္ဦးကိုျမင္ကာ...ေျပးၾကည့္ခ်င္လာသည္။
"ေျခေထာက္အျမန္ေကာင္းခ်င္ၿပီ...
ေညာင္းညာလိုက္တာေရကူးလိုက္ရရင္ေတာ့ရွယ္ပဲေနမွာ..."
"ေကာင္းေတာ့မွာပါသားရယ္...ေထာက္လို႔ရေနၿပီပဲကို..."
"လက္ကဘယ္ေတာ့ေကာင္းမွာတဲ့လဲ...ညာဘက္ႀကီးျဖစ္ေနတာကဆိုးတာ"
ေျပာေနရင္းသနားစရာေလးျဖစ္ေနေတာ့...
ဦးလတ္ကရယ္သည္။
"မင္း...အခ်ိဳးတစ္စက္မွမေျပာင္းဘူးေနာ္...
ငယ္ငယ္တုန္းကအတိုင္းပဲ...
ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာထုတ္တတ္တာ...
လူကိုလဲမသနားသနားလာေအာင္လဲေျပာတတ္ေသးတာ"
ဦးလတ္ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာအေရာင္အဆင္းတို႔မရွိဘဲ ေဆြးေျမ႕ျခင္းသာေပၚေနခဲ့လ်က္။
အေဖရင္းမဟုတ္ေပမယ့္လည္း သူ႔ကိုဂ႐ုစိုက္ၿပီးေမတၱာထားေပးခဲ့တယ္ဆိုတာကိုအခုမွသိသည္။
"အခု...မင္းေရာက္လာၿပီးမွ...ဦးလတ္တို႔အိမ္ကအရင္လိုျပန္ျဖစ္သြားသလိုပဲ...
မင္းကလူႀကီးျဖစ္သြားတာတခုပဲေပါ့..."
အားလံုးျပံဳးေနခဲ့ၾကကာ...ေႏြးေထြးတဲ့သားစုေလးျဖစ္သြားတဲ့အတိုင္း။
ဆက္ၿပီးမွဦးလတ္က...
YOU ARE READING
ပင္လယ္ႏွစ္စင္းရဲ႕ဆံုမွတ္ရာဇဝင္
FanfictionUnicode avaliable at the end. YiZhan Fanfic Bromance ထက္ေတာ့နဲနဲပိုမယ္...သိပ္ေတာ့ မ ro ဘူး... Boys Love ေပမယ့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြမထည့္ေရးထားဘူး....(အဲဒီအတြက္အရမ္း ship ခ်င္တဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္) မူရင္းဝတၳဳကေခတ္ေဟာင္းဝတၳဳျဖစ္ေနၿပီး...ဘာသာျပန္တဲ...
