စည္းျပန္သြားၿပီးတစ္လေတာင္ရွိခဲ့ၿပီပဲ...
ေျခေထာက္ေတြလံုးဝအေကာင္းပကတိမျဖစ္ေသးေပမယ့္...
ေကာင္းစြာေလွ်ာက္ႏိုင္ေနခဲ့ၿပီ။
တစ္ေယာက္ထဲေနရမွာကိုအေသေၾကာက္ေသာေနပင္လယ္က...
အေဖာ္မဲ့ေသာေန႔ေတြကိုေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရ၏။
စည္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုေတြ႕ခ်င္ေပမယ့္...သူ႔အသံေလးနဲ႔ပဲေက်နပ္ခဲ့ရတာ တလေလာက္ရွိၿပီ။
အိပ္ယာႏိုးတာနဲ႔ဖုန္းကိုင္ကာ...ပင္လယ္ကတစ္ရက္မွဖုန္းဆက္မပ်က္ခဲ့ေပ။
ေန႔နဲ႔ညလြဲေနသည္မို႔...
စည္း'အိပ္ယာႏိုးမည့္အခ်ိန္ေလးေတြကိုေသခ်ာေစာင့္ၿပီးဆက္ရ၏။
"စည္း...ငါ့ကိုမလြမ္းဘူးလား..."
"မင္း...အေတာ္လာတဲ့အေကာင္ေနာ္...လြမ္းတယ္လို႔အရင္ေျပာရမွာကို...မလြမ္းဘူးလားဆိုၿပီးအရင္ေမးတာ..."
"ဟာ...ငါလြမ္းတယ္ဆိုတာမေျပာဘဲနဲ႔သိတယ္မလား..."
"မသိဘူး..."
စည္းျပန္ေျဖတဲ့မလိမ္မိုးမလိမ္မာအသံေၾကာင့္...စိတ္တိုပံုရတဲ့ပင္လယ့္အသံကဖုန္းထဲမွာဟိန္းေန၏။
"စည္း........!"
"အား...ေျဖးေျဖးေအာ္ပါ...ဖုန္းပ်က္သြားဦးမယ္..."
"ဖုန္းပ်က္တာစိတ္မဝင္စားဘူး...မင္းနားမကန္းသြားရင္ၿပီးတာပဲ...မင္းပဲအေရးႀကီးတာ...ေျဖ...ငါ့ကိုလြမ္းလား..."
"လြမ္းတယ္လို႔...မင္းအရင္ေျပာ..."
"ငါမေျပာရင္မေျဖဘူးလား..."
"အြန္း..."
"စည္း...မင္းလုပ္ထားေနာ္...မင္း...အခြင့္ရတုန္းလုပ္ထားေပါ့...အေက်ာေပးမယ္...မင္းကိုလြမ္းတယ္..."
"ေက်နပ္တယ္..."
"ဒါဆိုေျဖ...ငါ့ကိုလြမ္းလား..."
"အင္း...လြမ္းတယ္..."
"အဲဒီစကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ျပည့္စံုတယ္...ဘာမွထပ္ေျပာဖို႔မလိုေတာ့ဘူး..."
အပိုေတြမဆိုမိၾကေတာ့ဘဲ...နားလည္မႈနဲ႔ႏွလံုးသားေတြထပ္တူက်လြန္းခဲ့သည္။
မ်က္လံုးမွိတ္ထားလို႔တိုင္ပင္စရာမလိုဘဲ...ဖုန္းကိုင္ထားလ်က္နဲ႔မ်က္လံုးေတြမွိတ္ထားကာ...တိတ္ဆိတ္ေန၏။
YOU ARE READING
ပင္လယ္ႏွစ္စင္းရဲ႕ဆံုမွတ္ရာဇဝင္
FanfictionUnicode avaliable at the end. YiZhan Fanfic Bromance ထက္ေတာ့နဲနဲပိုမယ္...သိပ္ေတာ့ မ ro ဘူး... Boys Love ေပမယ့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြမထည့္ေရးထားဘူး....(အဲဒီအတြက္အရမ္း ship ခ်င္တဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္) မူရင္းဝတၳဳကေခတ္ေဟာင္းဝတၳဳျဖစ္ေနၿပီး...ဘာသာျပန္တဲ...
