တညလံုးဖုန္းဆက္ေနေပမယ့္လည္း သူ႔လက္ကိုင္ဖျန္းေလးကပြင့္မလာခဲ့ပါ။
အသက္ျပည့္ၿပီးသားလူႀကီးမို႔လို႔...ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြၾကံဳေနရမွာမဟုတ္ေပမယ့္...
ညဘက္ေရာက္တဲ့အထိအိမ္ျပန္မလာေတာ့စိတ္ပူျခင္းကစိုးရိမ္ေရမွတ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
အစရွာရတာခက္ေနၿပီမို႔...မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔...
ေတြးမိလာကာ...
ကားသြားထားခဲ့သည့္ကားပါကင္ဆီညဘက္ႀကီးသြားေမးရသည္။
စုတ္စုတ္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ကားအျဖဴေလးလို႔ေျပာေတာ့...ကားပါကင္ထဲကလူႀကီးကလည္း ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမွန္းမသိ။
"ကားအေတာ္မ်ားမ်ားကအျဖဴေလ...သူ႔တစ္စင္းထဲရွိတာမွမဟုတ္ဘဲ..."
"ကြ်န္ေတာ့အရြယ္ေကာင္ေလးပဲ...ဘယ္အခ်ိန္ကကားလာယူတာလဲသိခ်င္တာ"
"မေန႔ညကဆိုရင္ပါကင္ေစာင့္ကဦးေလးမဟုတ္ဘူး...တျခားတေယာက္ထင္တယ္"
"အခုအဲဒီဦးေလး မရွိဘူးလားဟင္"
"အင္း...ဂ်ဴတီကတေန႔တေယာက္ေျပာင္းေနတာမို႔လို႔...မနက္ျဖန္မွလာမယ္ထင္တယ္..."
"ဆက္သြယ္လ္ို႔ေရာမရႏိုင္ဘူးလားဗ်ာ"
"အိမ္ကိုလိုက္သြားမွရမွာ...ဦးေလးတို႔လိုအခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္သမားကဘယ္လိုမ်ိဳးဖုန္းကိုယ္ပိုင္ရွိႏိုင္မွာလဲကြယ္"
"ဟင္း.....ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ"
"မနက္ျဖန္ဂ်ဴတီကအဲဒီဦးေလးလာမွာထင္တယ္...မနက္ျဖန္ျပန္လာခဲ့ပါလား...မင္းအခုအဲဒီဦးေလးအိမ္သြားဖို႔ေနာက္က်ေနၿပီေလ"
"ဟုတ္ကဲ့...အဲလိုလုပ္လိုက္မယ္"
"မနက္ေျခာက္နာရီဆိုရင္ဂ်ဴတီခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ပဲ...ေနာက္ေန႔ရဲ႕ညဆယ့္ႏွစ္နာရီအထိရွိလိမ့္မယ္"
ဒီလိုနဲ႔မနက္ခင္းအထိထပ္ေစာင့္ဖို႔ျဖစ္လာခဲ့ျပန္ကာ...တပ္ျပန္ေခါက္ကာအိမ္ကိုပဲျပန္ခဲ့ရသည္။
--------
ဒီေန႔အလုပ္နားလိုက္ခ်င္ေပမယ့္...မိုနာမရွိေတာ့မျဖစ္ႏိုင္။
ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးႀကီး ကိုယ့္တာဝန္ေတာ့ေက်ေအာင္လုပ္ရမို႔...အလုပ္ေတာ့ေရာက္ေအာင္သြားရမည္။
ေရခ်ိဳးၿပီးမွ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္မလို႔ေႂကြခြက္ကိုယူေတာ့ေကာ္ဖီခြက္ကျပဳတ္က်ကြဲခဲ့သည္။
ကြ်တ္စ္...ဒီေန႔မွဘယ္လ္ိုျဖစ္ေနတာလဲမသိ။
ေတာ္ၿပီ...မေသာက္ေတာ့ဘူး...။
YOU ARE READING
ပင္လယ္ႏွစ္စင္းရဲ႕ဆံုမွတ္ရာဇဝင္
FanfictionUnicode avaliable at the end. YiZhan Fanfic Bromance ထက္ေတာ့နဲနဲပိုမယ္...သိပ္ေတာ့ မ ro ဘူး... Boys Love ေပမယ့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြမထည့္ေရးထားဘူး....(အဲဒီအတြက္အရမ္း ship ခ်င္တဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္) မူရင္းဝတၳဳကေခတ္ေဟာင္းဝတၳဳျဖစ္ေနၿပီး...ဘာသာျပန္တဲ...
