DITOEFV

Chapter .12

ငါ့စိတ်အခြေနေတော်တော်မကောင်းဘူးဖြစ်နေတယ်၊ တကယ်လို့ငါသာ အခမ်းနားပွဲကိုမတက်ဘူးဆိုရင် Dukeနဲ့စကားပြောရမှာအသေချာဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ခုကDerrickလေ...​

ဒါပမေဲ့ငါသွားရင်လည်း၊ Derrick ရဲ့​interest ကိုလျော့အောင်လုပ်သလိုဖြစ်သွားပြန်ရော...​

သူ့​နေရာမှာ​Rennald​ဆိုရင်တောင်​ဒီလိုအလောင်းစားမျိုးငါမလုပ်နိုင်ဘူး၊

သက်ပြင်းတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း​ Rennaldရဲ့interestကအနှုတ်ဘက်ကနေတိုးလာတာကိုပြန်စဥ်းစားနေမိတယ်၊

0%အတိုင်းလေးဘဲရှိဖို့တောင် အလုပ်ရှုပ်နေရတာ၊ Derrickကိုရင်ဆိုင်တာမျိုး၊ ဒီလိုစွန့်စားမှုမျိုးကိုစဥ်းစားလို့တောင်မရဘူး

"L,​Lady.... အဆင်ပြေရဲ့လား? မျက်နှာကဖြူဖျော့နေတယ်..."​

Emilyက​ငါ့မျက်နှာအမူယာကိုဖျတ်ခနဲကြည့်ပြီးသတိထားမိသလို မေးလာခဲ့တယ်၊

"အခန်းထဲကထွက်သွား၊ ငါ့မှာစဥ်းစာစရာတေွရှိနေတယ်..."​

ငါလက်ဟန်နဲ့ပါထွက်သွားဖို့ပြလိုက်ပြီး၊ အသံကလည်းစိတ်ရှူပ်နေတဲ့ပုံဖြစ်နေတယ်

သူမထွက်သွားတာနဲ့​ ချက်ချင်းဆိုသလိုဘဲသက်ပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်ထုတ်မိပြန်တယ်...​

ငါမသွားဘူးဆိုရင်​ငါသေလိမ့်မယ်၊ သွားရင်လည်းသေမှာဘဲ...​ဒီgameကဘယ်လောက်တောင်ကြောင်တောင်တောင်နိုင်လိုက်သလဲလို့...​

ငါအနားယူရတဲ့ငြိမ်းချမ်းနေတဲ့နေ့ရက်လေးတေွ ကုန်ဆုံးတော့မှာဘဲ...​

"ငါသူ့ကိုရေှာင်နိုင်သလောက်ရေှာင်နေသရေွ့ ငါအဆင်ပြေမှာပါ...​ဟုတ်တယ်မလား..."​

ငါဇာတ်ကြောင်းကိုပြန်ပြီးစဥ်းစားနေပေမဲ့ မှတ်မိတာတစ်ခုမှရှိမနေဘူး...​

မင်းသားနဲ့နန်းတော်ဝင်္ကပါပန်းခြံမှာဆုံမယ်၊ စကားမည်မည်ရရမပြောရခင်မှာဘဲ အသတ်ခံရမယ်၊ ထပ်ကာထပ်ကာပေါ့...​

ငါ5မိနစ်တစ်ခါ resetကိုပြန်နှိပ်နေရတယ်ဆိုတာ အပိုပြောတာမဟုတ်ဘူး...​

"​ငါနေမကောင်းလို့ ပွဲကိုမတက်နိုင်ပြောလိုက်တာအကောင်းဆုံး...​အာ..."​