Pokusa ~ skijumping one shots

11. Za siódmą chmurą II

        Domen spojrzał na zdjęcie swojego niedawno, zaledwie przed kilkoma miesiącami, zmarłego brata. Stało na komodzie przy łóżku, zrobione parę miesięcy wcześniej. Peter jako szczęśliwy plan młody i on, najmłodszy brat, dumny drużba. Byli szczęśliwi. To Peter zakończył tę sielankę. Umarł. Zostawiając go samego, zagubionego, w okropnym dorosłym świecie. W ramach protestu prowadził życie, jakiego na pewno by nie chciał dla niego starszy brat. Może nie pił, bo nie chciał stracić szansy na udaną karierę, ale sypiał z przypadkowymi chłopcami, bez uczuć, ciepła, miłości, wypierając się wszystkich wartości, jakie Peter wpajał w niego od małego. Dlatego teraz patrzył na zdjęcie, opierając brodę o nagie place Anze.

- Zawiodłem cię, co - powiedział szeptem do fotografii - nie tak sobie mnie wyobrażałeś, co? 

- Nie, ale było lepiej niż się spodziewałem - mruknął Semenic.

      Domen się wzdrygnął. Do tego stopnia przedmiotowo traktował swoich kochanków, że potrafił ich nie zauważać, zapomnieć, że słyszą, patrzą... Niektórzy nawet myślą. 

- Mój drogi, cieszę się, że te plotki, jako że znikasz przed świtaniem okazały się kłamstwem, ale nie wbijaj mi proszę łokcia w plecy, dobrze? - Anze jeszcze na dodatek mówił, co stanowiło ogromną wadę.

      Jednak spełnił prośbę kochanka i opadł na plecy. Wbił wzrok w sufit, zastanawiając się, jak spędzi jeden z nielicznych swoich wolnych dni.

- Ej, ale się przytul, zimno się zrobiło - Semenic przysunął się do niego.

       Domen nie odpowiedział. Cicho westchnął.

- Brakuje ci Petera, co? - zapytał nagle blondyn, rozczesując palcami swoje jasne włosy.

- Jakbyś się czuł, gdyby zginął członek twojej rodziny? - warknął cicho Prevc, nawet nie starając się panować nad głosem.

- Przepraszam - Anze zmarkotniał - nie powinienem.

- Nie ważne - machnął ręką Domen - i tak już wychodzę.

- Nie, poczekaj, zapomnij...

- Mam zapomnieć, że nie mam już brata? Może być ciężko - prychnął brunet i wyskoczył z łóżka.

- Wiesz, że nie to miałem na myśli - jęknął Semenic - po prostu...

- Posłuchaj. Zaspałem. Nie powinno być mnie tutaj - Domen odwrócił się gwałtownie do mężczyzny, który towarzyszył mu tej nocy - tej rozmowy by nie było, więc o niej zapomnij. Tak samo o tej nocy. 

- Ale...

- Ja już powiedziałem, to co chciałem. Rozmowa skończona.

**********

       Pędził samochodem przez wąskie, wiejskie ulice do miejsca, które jeszcze do niedawna było jego azylem. Nie był w nim od śmierci Petera. Nie potrafił spojrzeć na Kamila. Ten zawsze silny i opanowany mężczyzna rozsypał się w przeciągu kilku dni. Domen potrzebował wsparcia, sam był zbyt kruchy, aby dla kogokolwiek stanowić oparcie.

     Bał się tych odwiedzin, ale wiedział, że kiedyś muszą nastąpić, a skoro i tak, ten dzień rozpoczął się inaczej niż zwykle, to też powinien potoczyć się odmiennie od innych podobnych mu dni.

- Nienawidzę cię, Peter - szeptał zatrzymując pojazd kilkadziesiąt dobrych metrów przed posiadłością Stochów - nienawidzę tego, co nam wszystkim zrobiłeś.

      Wysiadł z samochodu, wsunął ręce o kieszeni i zaczął iść. Z głową podniesioną do góry. Chciał porozmawiać. Nawet wysłuchać cierpień Kamila, a przede wszystkim zabrać jakąś pamiątkę. Bluzę, koszulkę, cokolwiek. Coś dla siebie i dla Ludvika.