HIRÇIN GÜVERCİN

22. Bölüm "Sakın Beni Bir Daha Öpmeye Kalkma!"

İyi akşamlar arkadaşlar. Hikayemize geçmeden önce Wattys2015'e yani Wattpad'in gelecek vaat eden ve yeni hikayeleri ödüllendirmek için yaptığı yıllık ödüllerine katıldım. Wattpad'in genel merkezindeki editörlerin; hikayenin aldığı yorumlar ve beğeni sayıları ayrıca okunma oranlarına kısacası bir çok kritere bakarak karar verdiği yıllık bir ödüllendirme. Hikayemizin daha da iyi yerlere gelebilmesi için lütfen desteğinizi üzerimden eksik etmeyin dostlarım. Hikayeyi okuyup yorum ya da beğeni atmayan arkadaşlarımın daha duyarlı olmasını diliyorum. Yorum atmaya üşenseniz bile en azından beğendiğinizi gösteren yıldızcığa basmayı unutmayın lütfen. Sürekli yorum atan ve beğenilerini belirtmekten çekinmeyen arkadaşlarımla zaten bir aile gibi olduğumuz için hepsine tekrar tekrar teşekkür etmek istiyorum. İyiki varsınız kızlar ve hepinizi çok seviyorum inanın. 

Bu arada her bölüm yorumlarını eksik etmeyen ve okuduğumuz ortak hikayelerde bile sık sık karşılaşınca dayanamayıp lak lak etmekten zevk aldığım biricik okurum ve arkadaşım sevgili Eceym2 'ye buradan sevgilerimi göndermek istiyorum. Seviliyorsun canım çok :))

Ayrıca aramızda 5 yaşında olan bir okurumuz da var. Sakın nasıl oluyor diye sormayın çünkü ruyacim tam bir kitap kurdu. Annesinin okuduğu her hikayeyi kendine göre değiştirtip annesine defalarca okutmaktan bıkmayan aynı zamanda hep muzurluk peşinde olan dünyalar tatlısı Wattpad yazarlarının kıymetlisi Rüyacığımı ve anneciğini de buradan kocaman kocama öpüyorum. İkiniz de çok seviliyorsunuz kızlar :)) 

Ayrıca sonunda üniversite sınav stresinden kurtulmayı başaran wattpad'in sağlam bir okuyucusu olan biricik okurum ve kardeşim zgeTiryaki4 seviliyorsun canım. uzun bir ayrılıktan sonra nihayet kavuştuk. Umarım istediğin yerleri tutturursun canım. Her yorumunda yüzümde gülücükler açtırıyorsun canım. Öpüyorum seni de çok. İyiki varsınız kızlar.

Her bölüm yorumlarıyla beni mutlu eden bütün arkadaşlarıma bu şekilde ithaflarda bulunacağım. Bu hikaye de büyük emekleriniz var çünkü kızlar. Sizlerin yorumları ve beğenleri beni her zaman daha ileriye götürüyor çünkü :):) 

Derin bir nefes alarak yatağımın yanındaki pencereden dışarıyı izlemeye başlamıştım. Zaten haftalardır yaptığım başka bir şey de yoktu. Kaç haftadır buradaydım bilmiyorum, saymayı bırakalı çok olmuştu ama bu lanet hastane kokusu burnumdan gitmiyordu. Dizlerimi kırıp ellerimi bacaklarıma sardım. Verilen ilaçlar sayesinde bahçedeki bitkilerden bir farkım kalmamıştı. Kafam o kadar hafif ve boştu ki, düşünce yetimi bir daha kullanabileceğimden bile şüpheliydim. Duygularım zaten yerinden sökülüp alınmıştı. Hissizdim...

Gözüm bahçede dolaşan hastalara kaydı. Her birinin yaşı birbirinden farklı olan bu hasta insanlar, temiz hava almak için dışarıya çıkartılmıştı. Hepsinin gözlerinde aynı ifade vardı; uyuşukluk... Yanlarındaki hemşireler onları yönlendirirse yürüyorlardı. Kimisi hemşirelerin şefkatinden bile yoksun bırakılmıştı bir bankın köşesinde. Onlar en zararsız misafirleriydi bu soğuk hastane odalarının. Hayattan tamamen kopmuş, sadece nefes almak için yaşıyorlardı. Acaba hepsi gerçekten hasta mıydı, yoksa bir kısmı benim gibi ilaçlarla hasta mı ediliyordu bilmiyorum. Bildiğim tek şey biraz daha burada kalmaya devam edersem kafayı tamamen sıyıracağımdı.

Kafamı pencereden çekip, bacaklarıma doladığım ellerime diktim. Zaten gözlerim nereye baksa orada mıhlanıp kalıyordu. Beynim onlara hükmetmeme izin vermiyordu. Yediğim sakinleştiricilerin haddi hesabı yoktu. Artık tablet şeklinde de vermiyorlardı ki saklayıp aklıma mukayet olabileyim. İlaçları yutmuş gibi yapıp hemşire görmeden atmakta ustaydım. Yani, Burcu Hemşire'ye birkaç defa yakaladıktan sonra o kadar da usta olmadığımı anlamıştım. Şimdi, yemek yemeyi reddettiğim için, bana verilen besleyici serumlardan vücuduma yayılıyordu bu sakinleştirici zımbırtısı.