အာဃာတပြန်တမ်း

part 127

Unicode
အပိုင်း (၁၂၇)

ရှောင်းရီရဲ့အရည်အချင်းကို သူမယုံဘူး
တခြားသူတွေက ဘာမှပြောမလာကြပေမယ့် အားလုံးရဲ့စိတ်ထဲမှာတော့ ထိုစကားကို လက်ခံနေ ကြသည်။

တောင်ပိုင်းစံအိမ်က မမလေး ၅ ရဲ့ ကဗျာဟာ ကမ္ဘာပေါ်မှာ တွေ့ရခဲတဲ့ ရှားပါးတဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ဖြစ်ပြီး သမိုင်းတွင်ဖို့ လုံလောက်သည်။ သူတို့ရေးစပ်ခဲ့တဲ့ကဗျာတွေကိုတောင် ရွတ်ဆိုပြဖို့ ရှက်သည်အထိ ခံစားလိုက်ကြရသည်။

သို့သော် ချန်းတယ်ယွီကတော့ သူ့ရဲ့ကဗျာကို ရွတ်ဆိုပြဖို့ အကြောင်းဖန်လာခဲ့သည်။ ဂန္တဝင်တွင် လောက်တဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ကိုကြားပြီးတဲ့နောက်မှာ သူ့ရဲကဗျာကို တခြားသူတွေက ကောင်းတယ်လို့ ချီးကျူးဖို့ဆိုတာက တကယ်ကို ခက်ခဲသွားပြီဖြစ်သည်။

ချန်းတယ်ယွီရဲ့ မျက်နှာက အေးခဲနေသည်။ လက်တွေကို သူ့ရဲ့ကျယ်ပြန့်တဲ့ဝတ်ရုံလက်ထဲမှာ တင်းတင်းဆုပ်ထားပြီး နန်းပေါင်ရီကို ခံပြင်းနာကျည်းစွာကြည့်နေသည်။
ဒီမိန်းမက ကျော်ကြားပြီးရင်း ကျော်ကြားရင်းပင်။ မိန်းမတစ်ယောက်မှာ ရှိသင့်ရှိထိုက်တဲ့ နားလည်မှုနဲ့ သိမ်မွေ့မှုတွေ မရှိဘဲ အမြင့်နဲ့အနိမ့်ကို ခုန်ပျံချင်နေသည်။ သူ့မှာ ဘာလို့ ဒီလို မူမမှန်တဲ့ သတို့သမီးလောင်းမျိုး ရှိနေရတာလဲ?

စင်မြင့်ပေါ်အတင်းတွန်းတင်ခံလိုက်ရသလို အခြေအနေမှာ နန်းယန်ရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အသံက ထွက်ပေါ်လာသည်။

“ကဗျာဆိုတာက အလွယ်တကူ လွှမ်းမိုးခံရနိုင်တယ်၊ ဒီလို တွန်းအားပေးခံနေရတယ်ဆိုရင် အဲ့ဒီစိတ်ရဲ့ဖိအားအောက်မှာ ဘယ်သူကမှ ကဗျာကောင်းကောင်းစပ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်မက ချန်းသခင်လေးရဲ့ လေးအတတ်ကျွမ်းကျင်မှု အကြောင်းကြားဖူးတယ်၊ သူ့ရဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုက တကယ်ကိုထိပ်တန်းပဲ၊ တကယ်လို့ အဆင်ပြေမယ်ဆိုရင် ဒီနေ့ သခင်လေးရဲ့ လေးအတတ် ကျွမ်းကျင်မှုကို ကျွန်မတို့ ကြည့်ကြရအောင်လား”
ချန်းတယ်ယွီက ပညာသင်ဆုရကျောင်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီးသူဘာလုပ်သင့်လဲဆိုတာကို သူသိသည်။ ရှုနိုင်ငံမှာ သူ့ရဲ့လေးအတတ်ပညာက လူငယ်တွေကြား ရေပန်းစားကျော်ကြားသည်။