လူသားသစ္စာ (Immortal Mortal Translation) (U) (1-200)

အခန်း (၁၇)

အခန်း (၁၇) : နီးကပ်သည့် ကျရှုံးခြင်း

နှစ်နာရီကြာပြီးသည့်နောက် မိုဝူကျီ၏ စိတ်အားထက်သန်မှုသည် တစ်စတစ်စ ကွယ်လွင့်ပျောက်ပျယ် သွားလေသည်။ ဆေးသည် သူ့ချီသွေးကြောတစ်ကြောကို ချဲ့ပေးသော်ငြား နှစ်နာရီကြာပြီးသည့်နောက်တွင် ကျယ်ပြန့်ခြင်းသည် ရပ်စဲသွား၏။ လောင်ကျွမ်းနေသော ခံစားချက်သည်လည်း ဆေးကန့်သတ်ချက် ရရှိသွားသကဲ့သို့ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။

မည်သို့ ဖြစ်နိုင်မည်နည်း...... မိုဝူကျီသည် ခေါင်းအေးအေးထား စဉ်းစားလိုက်ပြီး သူ့လမ်းကြောင်းများ ချဲ့သည့် အချိန်က နာကျင်မှုများကိုပင် မေ့ပျောက်သွား၏။

ဤသည်က အမှိုက်သရိုက်များနှင့် ပြည့်နေသည့် ရေမြောင်းနှင့် တူလေသည်။ ရေစီးဆင်းလာသည့်အခါ အမှိုက်များသည် ရေဖြင့် မျှောပါသွားရမည် ဖြစ်သည်။ သို့သော် မြောင်းတွင် အမှိုက်များ ရှင်းလင်းမည့်ဆဲဆဲတွင် စီးဆင်းတော့မည့် ရေလက်ကျန်မရှိတော့ချေ။ မျှောပါသွားသည့် အမှိုက်များသည် အပေါက်တွင် တစ်စို့နေပြီး ဆည်သကဲ့သို့ ဖြစ်ပေါ်နေပြီး ပိတ်ဆို့ခြင်းကို ပို၍ ဆိုးရွားစေသည်။

သူ့အရင်ဘဝတွင် မိုဝူကျီသည် ဆေးသောက်ပြီး နှစ်နာရီမပြည့်ခင် အသတ်ခံလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့တွင် ဖြေဆေးသည် လမ်းကြောင်းကို ဖွင့်နိုင်ခြင်း၊ မဖွင့်နိုင်ခြင်းနှင့် ထိုချီသွေးကြောများသည် တစ်နေရာတွင် ပိတ်ဆို့ခံရခြင်းများအကြောင်း သဲလွန်စမရှိပေ။

မဟုတ်သေးဘူး..... ပမာဏ မလုံလောက်ခြင်းသာ ဖြစ်ရမည်။

မိုဝူကျီသည် အံ့ကိုကြိတ်၍ နောက်ဖြေဆေးတစ်ပုလင်းကို ဖွင့်ကာ သောက်လိုက်သည်။

ပထမအကြိမ် ဆေးသောက်လိုက်သည့်အချိန်တွင် မီးကြောတစ်ခုကို မျိုချလိုက်သလိုဖြစ်ခဲ့ပြီး ဒုတိယအကြိမ်တွင် မီးလုံးကို မျိုချလိုက်သလို ဖြစ်၏။ မိုဝူကျီသည် သူ့ခန္ဓာတစ်ခုလုံး ဤမီးလုံးက ဝါးမျိုသွားပြီး ပြာအဖြစ်ပြောင်းသွားတော့မည်ဟု ခံစားနေရသည်။