"Onun kedileri vardı. Benimse kedilere alerjim. O, kelimelerin gücüne inanırken ben rakamların gücüne inanırdım. O, bu dünyaya bir amaç için gönderilmişken benim amacım sorgulanıyordu."
Bu mutlu başlayan sarsıcı devam eden ve sonucu göreceli farklıl...
Soru şu; İnsan sevdiği kızın cenazesine nasıl hazırlanır?
Jilet gibi parlak bir takım elbise, sinek kaydı tıraş ile mi? Belki bir buket çiçek pardon bir çelenkte götürmek gerekirdi. Gülümsemeli miyim yoksa ağlamalı mıydım? Oysaki aşkıma karşılık vermeyip beni terk ettiği zamandan beri ağlıyordum. Yani cenazesinde ağlamam bir şeyi değiştirmeyecekti. O yüzden gülmeliydim. Böyle de radikal kararlar alıyorum. Cenaze de gülmek gibi... Hatta öyle çok gülmeliyim ki insanlar deli olduğumu düşünsün. Ne yapıyor bu adam desinler. Kahkahalarım kulakları kanatsın, durup düşündürsün. Neyi var? Acı bir insanı delirtmiş desinler. Benim içimde beni delirten irinli bir yara var çünkü. Kan kusmayı bıraktığından beri irin kusuyordu. Canım nasıl yanıyor. Bu acı hiç bitmeyecek gibi. Haberin var mı, yar? Yok. Hiç de olmadı.
Derin bir nefes alırken böyle bir durumun içinde olduğumun gerçekliğini inkar etmeyi seçiyordum. Sonuçta bu... bu bir cenaze değildi. Bu onun cenazesi değildi. Bu benim cenazemdi. Aslında bu onun düğünüydü. Aynen, bir düğün ve ben de sevdiğim kızın düğününe davetliydim. O yüzden benim için bir cenazeden zerre farkı yoktu. Ah... Gözlerim kararıyor... Bunu yapamam. Gidemem.
Beynim sanki olayların tüm gerçekliğini şimdi idrak etmiş gibi vücuduma artçı dalgalar gönderiyordu. Nefesim daralıyor, kalbim çarpıntı yapıyordu. Hayır, hayır. Bunu sindirdim. Haberi sindirdim. Onu kaybetmiştim zaten. Bizim üzerimizden koca koca yıllar geçmişti. Biz bitmiştik. Niye hala savaşmaya çalışıyorum ki? Ah, umut denen o şerefsiz! Nasıl can yaktığından haberin var mı?
Kravatı çekiştirip açmaya çalıştım. Nefes almaya ihtiyacım vardı. Daha kaç defa böyle ölüyormuş gibi hissedecektim? Artık bunu atlatmış olmalıydım. Onu unutmalıydım. Hadi ama... Ben onu unutmuştum. Unutmuştum.
Derin bir nefes alıp gözlerimi kapattım. Hayır, olamaz. İşte yüzü orada. Bunun için kendimden nefret ediyorum. Kalbime kazındığı gibi göz kapaklarıma da kazılı yüzü. Kahretmesin ama ya... Onu ilk kez gördüğümdeki gibi işte...
Çok güzel. Hep çok güzel.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
