"Onun kedileri vardı. Benimse kedilere alerjim. O, kelimelerin gücüne inanırken ben rakamların gücüne inanırdım. O, bu dünyaya bir amaç için gönderilmişken benim amacım sorgulanıyordu."
Bu mutlu başlayan sarsıcı devam eden ve sonucu göreceli farklıl...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Sen benim ilk defa bir başkasında kendime rastlayışımsın.
|•|
Sabah uyandığımda yatakta bedenimi esnetip telefonuma uzandım. Esnerken gelen mesajlara göz atıp bugün neler yapacağımın üstünden zihinsel olarak geçirirken telefonu kapattım. Birkaç dakika daha gözlerimi yumup kendimi uykumu aldığımı ve dinlediğim yönünde kandırdıktan sonra gerinip yataktan çıktım. Yorgundum. Ayaklarımı sürüyerek kapıya yürürken sağ gözümü ovuşturuyordum. Alerji için doktora görünmüştüm. Alerji iğnesi vurulmuş, ilaç almıştım. İğne vurulduktan sonra Dua'ya epey nazlanmıştım. Üzerine biraz araştırma yaptığımda duruma bağışıklık kazanma gibi bir ihtimalimin olduğunu okumuştum. Her ihtimali deneyeceğim için buna dört elle tutunmuş, iyiden iyiye kedilerle yaşayabileceğim fikrini benimsemiştim.
Odanın kapısını açtığım anda küçük bir patlama sesiyle ablalarım koro halinde "İYİ Kİ DOĞDUN, İLHAN BERK!" Demeye başlamıştı. Başımdan aşağıya akan konfetilerin yanı sıra mumları söndürülmüş pastaya şaşkınca bakıyordum. Flaş patlayınca birinin fotoğrafımı çektiğini anladım. Gözlerimin kamaşması dağılırken Dua'yı görür gibi oldum.
"Mumları Vera söndürdü, İlhan'ım." Dedi Saba ablam. Vera'ya ters bir bakış attığında Vera güldü. Bu aramızda küçüklükten süre gelen bir oyundu.
Vera "Yakalım ister misin, İlhan Berk?" Diye sorduğunda "Gerek yok." Dedi gülerek. "Siz... nereden çıktınız?"
"İyi ki doğdun, canım danam." Diyerek sarıldı Piraye bana. "İyi ki, iyi ki, iyi, ki!"
"Sağ ol, abla."
Sırayla Celile, Vera ve Üvercinka'ya da sarıldım. Mutfağa geçtiğimizde Saba ile sarılıyordum. Annem yanaklarımı öperken babaannemin ellerini ben öptüm. Dua'ya bakıyordum ama konuşamıyordum. Burada neler oluyordu hiçbir fikrim yoktu.
"Yalnız bugün ayın üçü değil mi?" Dediğimde Vera "O kadar meşgulsün ki gününde kutlayamadık." Demişti.
Piraye gülerek "Biz de içimizde kalmasın diye bugün kutladık dana." Dedi. "Seni son günler de boş yakalamak çok zor oldu."
Doğru söylüyordu. Meşguldüm. Son bir haftadır Sezai Mollaibrahimoğlu ile okulda sabahlıyorduk. Küçük bir proje üzerinde grubuna yardımcı oluyordum. Hatta tam gününde Dua'da kalıyordum. Saat gece yarısını geçtiğinde anda kutlamıştı. Bununla sınırlı kalacağını düşünmem hataydı.
