juliet yaşamak istiyor

JYİ•53

Yanlış düşünebilir, yanlış anlayabilir veya yanlış yapabilirsin; ama yanlış hissedemezsin.

|•|

Gece gelen telefon hayra alamet değildir derler. Uykumun en derin yerinde gelen arama aklımı başımdan almasıyla yataktan sıçrayışım... Telefonun sessizliği yırtan zil sesinin sinirlerimi bozması... Her ne oluyorsa kesinlikle hayra alamet değildi. Rastgele el hareketleri ile telefonu aldıktan sonra ekrana bakıp hızla cevapladım.

"Fırat?"

"Albay! Neler oluyor? Gelişini neden iptal ettin? 2 hafta önceden almıştın o biletleri!"

Yüzümü gözümü sıvazlarken esneyerek kolumdaki saate baktım. "Abi! Saat burada kaç haberin var mı? Kapa daha makul bir zamanda konuşalım."

"Bizim burada hava günlük güneşlik kardeşim."

"Kapatıyorum."

"İLHAN!"

"Ne var lan?"

"Ülkeler arası arıyorum. Para yazıyor."

Telefonu kulağımdan çekip ekrana baktıktan hemen sonra tekrar kulağıma götürdüm. "İnternetten arıyorsun, Fırat. Gören de operatör araması yaptın da para yazıyor sanacak. Kimi yiyorsun sen?"

"Gecenin bir vaktinde bile ağzın laf yaptığına göre ayıldın sanırım."

"Of! Konuş. Ama kısa kes." Derken sıkıntılı bir nefes verdim. Yataktan çıkıp pencerenin önüne geçtim. Dışarısı hala karanlıkken sokakta in cin top oynuyordu.

"Albay, geleceğini söylemişken neden vazgeçtin? Bu sıçtığımın Amerika'sın da ne bok oluyor da dönemiyorsun? Hayır, bok gibi para kazanmıyorsun ki..."

O konuşmaya devam ederken başımı pencereye yaslayıp gözlerimi yumdum. Dua'nın sosyal medya hesabından Kaan ile birlikte çekildikleri fotoğrafı gözlerimin önüne geldi. Ya, sen elin adamının yanında nasıl durur da fotoğraf çekinirsin? Yorumlarda birbirlerine çok yakıştıkları söyleniyordu. Bok yakışıyorlar! İşte böyle teyit etmiştim, Dua kızının kaderimden silinişini. Of! Gecenin körü diye mi sigara içmek istiyorum yoksa senin gidişine mi yakmak istiyorum bilemiyorum, Dua Kızı... Bence ben her ikisine de bir dal yakmak istiyorum.

"Of! Gelmek istemiyorum." Dedim tekrar gözlerimi açarken. "Yakında bok gibi para kazanacağım bir şeye imza atıyor olacağım. Seni de görürüm o zaman."

"Siktir git, İlhan... Senin bok gibi paranı isteyen kim?"

İç geçirdim. "Fırat... Başka diyeceğin yoksa kapatıyorum." Birkaç saniyelik sessizliğiyle pencereden çekip doğruldum. "Fırat?"

"Sizinkiler sen oralarda üzülme diye söylemedi ama babaanneyi hastaneye kaldırıldılar."

"Ne? Durumu nasıl? Nasıl söylemezler?"

"İyi değil abi."

"Ah, hayır." Boğazım düğüm düğüm olmuşken gözlerim anında doldu. Hayır. Hayır.

"Bak İlhan, Dua'nın haberini alıp gelmekten vazgeçtiysen, yapma. Babaannen her gün seni sayıklıyor. Son bir kez seni görmek istiyor. Son bir kez ne demek biliyorsun değil mi?"

Fırat'ta biliyor, Dua gerçekten evleniyor. "Ben..."

"Eve dön, Albay."

"Dua evleniyor mu gerçekten?"

"Dua gerçekten evleniyor. Babaannen de gerçekten hasta. Senin de gerçekten gelip sevdiğin kadınları kurtarman gerek. Anladın mı?"

Kendi kendime güldüm. Ben süper kahraman değildim. Lanet olsun ki ben bir bok değildim.

"Aradığını bulamadın mı Albay?" Fırat yine nokta atışı yaparak beni köşeye sıkıştırmıştı. "Kaybolmuş gibisin be, Albay."

Derin bir nefes verdim. "Öyle... Kendimi... kaybolmuş gibi hissediyorum. Arayışım... büyük bir boşluğa sebep oldu."

"Yanlış yerde aradığın için olmalı."

"Belki de..."

"Ayrıntıları bana daha sonra bildir. Dönüş yapacağın günü haber vermen yeterli. Seni almaya gelirim. Şimdi kapatıyorum. Görüşürüz."

Hat kesilince telefonu kulağımdan çektim. Karanlıkta odamın ortasında öylece duruyordum. Boş odamda kendimle kalmıştım. Yine yalnız kalmıştım. Ve ben çok korkuyordum. Kendimle... yalnız kalmaktan, çok korkuyordum...