"Onun kedileri vardı. Benimse kedilere alerjim. O, kelimelerin gücüne inanırken ben rakamların gücüne inanırdım. O, bu dünyaya bir amaç için gönderilmişken benim amacım sorgulanıyordu."
Bu mutlu başlayan sarsıcı devam eden ve sonucu göreceli farklıl...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bazı geceler bazışeyler olur. Bazı geceler bazı insanlar ölür. Çünkü hayat böyledir.
|•|
Yağız, Yârim'in bizi hastaneye davet ettiğini söylediğinde mutlu olmuştuk. Artık iyileşiyordu da bizi de yanında istiyordu diye düşünmüştük. Hazırlanıp hep beraber gittik. Dua'ya geleceğimizi kısa bir mesaj ile bildirdim. Haberi olduğunu bizi beklediklerini söyledi. Artık sürekli hastanedeydi. Ailesi okul olayını öğrenmişti. Ne tepki verdiler tam bilmiyordum. Görüşmeyi bırakın artık eskisi gibi konuşamıyorduk. Beni yine yatakta bir başıma bırakıp gitmişti. Tüm eşyalarını da yanında alıp nasıl haber vermeden giderdi? Bu konu hakkında konuşmak istiyordum. Ama susuyordum. Çok üzerine gitmek istemiyordum. Sonuçta baş etmesi gereken çok şey var ve şu sıralar bizim hikayemiz yazılmıyordu. Evet. Bu lafına çok üzülmüş olabilirim ama sırası bile değildi. Yerimi bilip beklemem gerekiyordu.
Tüm bunlar bir yana her şeye hazırım sanıyordum da değilmişim. Yârim'in kaldığı odaya girip onu gördüğümde kendimi neye hazırlandığımı sordum. O şey her neyse bu değildi. Ben hiçbir şeye hazır değildim. Yaşadığım tüm deneyimleri silkip atacak türden bir deneyim oldu bana. Hasta arkadaşıma ilk ziyaretimdi bu. Sonuncusu olmaması için dua ederken buldum kendimi. Gülümsemeye zorladım. O yatakta yatan kız benim akranım, kardeşim dediğim adamın sevdiği kızdı. Yârim'i hasta oluşunun ardından bu üçüncü görüşümdü. Son gördüğümde yerde kanlar içinde felç geçirirken bile daha canlıydı. Bu kız ile aralarında öyle çok fark var ki, bu kız kim diye soruyordum. Tanımıyordum. Öyle zayıf ki teni şeffaflaşmış, gözleri kararmış ve hayal edemeyeceğim derece morarmıştı göz altları. Dökülen saçlarına kaşları, kirpikleri de eşlik etmiş... ağlamamak için tırnakları avuç içlerime batırırken gözlerim kaçırmak zorunda kalıyordum.
Yârim bizi gördüğün de kocaman güldü. ''Yaşasın! Arkadaşlarım gelmiş!'' Dedi. "Yoklama alıyorum! Özgür!"
"Burada!"
"Fırat!"
"Burada!"
"Can!"
Can arkama saklanıp ağlamaya başladı. Onu saklamak için kıpırdamadan durdum. "Burada." Diye kısık bir ses geldi arkamdan.
Yârim gülümsedi. "İlhan Berk de burada."
"Kadro tam Yârim yârim." Dedim.
Özgür hediye olarak getirdiği kalpli balonu Yağız'a verdi.
"Yenge." Dedi Özgür ki herkes güldü. "Sana düğünde kalpli balon takarsam çok kızma tamam mı?" Dedi.
