"Onun kedileri vardı. Benimse kedilere alerjim. O, kelimelerin gücüne inanırken ben rakamların gücüne inanırdım. O, bu dünyaya bir amaç için gönderilmişken benim amacım sorgulanıyordu."
Bu mutlu başlayan sarsıcı devam eden ve sonucu göreceli farklıl...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bu kesinlikle benim kalbim benim duygularım. Ama neden benidinlemiyorlar? |bts|
Yattığım yerde ders çalışıyorum. Birkaç kız ile kurduğum seviyeli arkadaşlığın meyvesi işte elimde tuttuğum bu kayıt cihazıydı. Ön sıralarda oturmaktan hoşlanmıyorum ama okuma özürlüsü olduğumun da bilincindeydim. Ders dinlemem şarttı. O yüzden derslere kayıt cihazı götürmeye lise ikide başladım. Üniversitede de devam edelim ki kötü şeylere mahal vermeyelim. Önde oturan kızlar sağ olsunlar ki benim için dersi kaydediyorlardı. Ders bitiminde de teslim alıyordum. Şimdi de yatağa boylu boyunca uzanmış kulağımda kulaklık Bilgisayar ve Bilişim Sistemlerine Giriş dersini dinliyorum. Dersin orijinal adı Int to Comp and Inf Systems. Uzay Mühendisliği %100 İngilizce. Proficiency sınavından aldığım puan ile hazırlık okumama gerek olmadığı görüldü. Gel gör ki, ben de ki İngilizce o sınavdan yüksek almaya yetti. Hazırlıktan kurtulmuş olabilirim. Ama bu bölüm nasıl bitecek?
Bir şey tarafından dürtüldüğümü hissedince gözlerimi açtım. Beni dürten şey Yağız'ın eli.
Kaydı durdurup "Buyur." Dedim.
"Kalk lan. Geldiler."
"Kim geldi?"
"Bizimkiler."
"Bizimkiler mi? Onlar kim?"
"Baya baya bizimkiler. Hani biz yurttayken yaptıkları gibi. Beş araba dolusu insan."
"Bana bir dakika izin ver."
Yağız'ın bahsettiği tüm şey ve tüm şifreli konuşmamızın aslı; ailelerimizin gelmiş olmasıydı. Bunu biz yurttayken de yaparlardı. Yurt neyse de öğrenci evinin batık hali annelerimizin minnoş kalbine iyi gelmeyebilirdi. Saniyeler sonra yattığım yerden fırlarken oda dağınık mı diye kontrole giriştim. Gördüğüm çer çöpü, kıyafeti oraya buraya sokuştururken dağınık yataklarımızı topladım. Odadan çıktığımda Özgür evin kapısını açmış "Asansör ikinci katta." Diyordu.
Fırat banyodan fırlayıp "Burası temiz." Dedi.
Yağız da "Bizim oda da temiz." Diyerek odadan çıktı.
Sonra dördümüz göz göze geldik. "Mutfak!"
Özgür'ü kapıda bırakıp Can'a yardıma koştuk. Neyse ki, bir gece önceki çöp vardı da kaldırması kolay oldu. Fırat etrafa oda kokusu sıkarken diğerlerimiz kapıya koşturduk. Baskın dediğin böyle olur işte. Helal olsun be! Sonrasında eve beş hane girdi. Teyzem, halam ve dayım bir de onların eşleri ile Yağız, Özgür ve Can dışında kalan çocuklarına ek Fırat'ın çekirdek ailesi ve benim baya baya geniş ailemde evdeydi. Bizimkiler dedem ile babaannemi getirmemiş. Saba ve Piraye de yok. Açıkçası bu biraz buruk ve eksik hissettiriyor. Kızların kaderinin kuş olup uçmak olduğunu çok erken idrak ettim. Kızımı nasıl vereceğim ben yaban ellere?
