"Onun kedileri vardı. Benimse kedilere alerjim. O, kelimelerin gücüne inanırken ben rakamların gücüne inanırdım. O, bu dünyaya bir amaç için gönderilmişken benim amacım sorgulanıyordu."
Bu mutlu başlayan sarsıcı devam eden ve sonucu göreceli farklıl...
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
Can Ozan – Sar Bu Şehri
Ben inanıyorum sende inan. Bir gün o Galata'ya ikimiz el ele çıkacağız sevdiğim. Biraz daha zaman...
|•|
Ciğerlerine dolan tütün dumanı ile sertçe öksüren genç adam boğazındaki yanmaya rağmen sigarasını bir köşeye atamadı. Öyle bir efkâr, stres ve keder altındaydı ki dudaklarını her sigarası ile birleştirdiğinde içine delicesine çekmekten yanakları içine göçüyordu. Tek bir dalı tek seferde tüketmek istiyordu. İnsanların neden kafalarını dümdüz ettiğini anlıyor, tuhaf bir şekilde empati kuruyordu. Dünya sertti. Yüzeyselliğin altındaki acı öyle yok ediciydi ki... Bu hayat dayanılmazdı! Yağız nasıl yaşıyordu? İlhan Berk nasıl dayanmıştı? Dua kaç kez ölmek istemişti? Peki Jul... Hiç tavana astığı ipi boynuna geçirmiş miydi? Bileklerindeki damarları kesmek istemiş miydi? Özgür hiçbir zaman ölümü sevmemiş, bir kaçış olarak görmemişti. Ama buna katlanmak istemiyordu. Canı hiç yaşamak istemiyordu. Nasıl yaşanır bilmiyordu. Vazgeçmek ise hiç istemiyordu.
Genç adam kederli bir nefesi salıp baş ve işaret parmağı arasında yuvarladığı izmariti gelişi güzel fırlatırken oturduğu apartmanın önündeki giriş merdiveninde son bir saattir oyalanıyordu. Annesi halini görünce üzülüyordu, biliyordu.
''Özgür?''
Genç adam başını kaldırdığında abisi Ömer'i gördü. ''Abi?''
''Sigara kullanmıyorsun sanıyordum.''
''Kullanmıyorum.''
Ömer elleri cebinde kardeşinin dudaklarında uzanan daha yakılmamış dal ile yerde ölü yatan birkaç izmarite baktı. Omzunu silkip kardeşinin yanına merdiven basamağına otururken ''Belki de sen değil ama onlar seni kullanıyordur.'' Dedi.
Özgür sessiz kalırken ağzındaki sigarayı alıp elinde çevirmeye başladı. ''Ne işin var burada? Evinin yolunu mu şaşırdın yine?''
Ömer güldü. Evliliğin ilk yıllarında evli olduğunu, başka bir eve gitmesi gerektiğini unutup baba evine geldiği çok olmuştu.
''Yakında iki çocuk babası olacağım.'' Dedi. ''Evimin yolunu biliyorum. Ben Fisün ile Ceren'i almaya geldim. Senden ne haber?"
"Eh.''
''Neler oluyor?"
''Yok bir şey.''
''Yeme beni. Anlat işte. Askerlik mi? O kadar çok korkma lan. Az erken kalkıp biraz fiziksel güç çükünü düşürmez.''
Özgür surat astı. ''Değil zaten.''
''Ne o zaman? Okuduğun kitap mı mutsuz sonla bitti? Sana çizgi romandan başka bir şey okuma demiştim.''
