"Onun kedileri vardı. Benimse kedilere alerjim. O, kelimelerin gücüne inanırken ben rakamların gücüne inanırdım. O, bu dünyaya bir amaç için gönderilmişken benim amacım sorgulanıyordu."
Bu mutlu başlayan sarsıcı devam eden ve sonucu göreceli farklıl...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ben utangaç bir kalp taşırım geceden. Ben sana aşık olduğumu, Ölsem söyleyemem. [Ö.A.]
Pazar günü öğrenci evine dönmek için hazırdım. Tekrar okulların açılıyor olmasına mutlu değildim. Buna mutlu olacak hiç kimseyi de tanımıyordum. Aklım tamamen Dua ile meşgulken bu dönem nasıl geçekti hiç bilmiyordum. Geçen gün ki olay beni öyle çok korkutmuştu ki kendime zor gelmiştim... Her gece Yârim için dua ediyordum... o iyileşsin istiyordum...
Evdeki son günlerimi Celile'nin çeyizi ile uğraşan Vera ile Üvercinka'yı izleyerek geçirdim. Önümüzdeki ilkbahara bir kız daha ayrılıyordu aramızdan. Sonrasında Ali, Vera'yı isteyecekmiş. Bunun duyumunu alınca acaba Ali'yi kaçırıp kötü şeyler mi yapsam diye düşünmedim değil. Gerçi adamla alıp veremediğim bir şey yok. Çok kavga edip birbirlerini yıprattıkları için sağlıklı bir ilişkileri olmadığını düşünüyordum. Ama gerçekten birbirlerini seviyorlar ve birbirlerine iyi geliyorlarsa mutlu olmaları için arkalarında olacaktım.
Vedalaşmak için annemi ararken salonda tek başına oturduğunu gördüm. Pek bir mahzun görünen kadına seslendiğim de daldığı yerden sıyrılıp koyu mavi gözlerini yüzüme dikti.
"Kuzum. Gel, İlhan'ım."
"Tek başına ne yapıyorsun anne?"
"Hiç oturuyorum. Gelsene."
"İçeride yığdılar çeyizleri yine."
"Ablaları geldi ya, onun için kuzum." Kadının yanına oturup kocaman sarıldım. Annem gülerek "Artık kucağıma sığmayacak kadar büyüdün." Dedi.
"Beni hala çocuk olarak görmüyor musun?"
Annem güldü. "Görüyorum, elbet. Hala benim minik, minicik kuzumsun."
Daha da sokularak kokusunu soludum. "Ben de öyle düşünmüştüm." Dedim. Bu beni tam anlamıyla ana kuzusu yapardı ama itiraf etmeliyim ki şu dünya da bu kollardan daha iyi hissettiren ve güvenli gelen hiçbir yer yoktu bana kalırsa... "Seni seviyorum, canım anam benim..."
Saçlarımı okşadı. "Yavrum benim. Can içim. Ben de seni çok seviyorum."
Nereden çıktı bilinmez Vera kendini annemin kollarına attı. "Bensiz anne saati ha... Çekil şuradan benim annem."
Homurdanarak yüzümü astım. Bu kız kendimi bildim bileli böyle der.
"Sana öğretemediler bu kadının hepimizin annesi olduğunu." Dedim.
"Hi..." Dedi Vera. "Sana söylemediler mi? Sen bizim kardeşimiz değilsin ki. Seni dinozorlar getirdi."
İşte bir küçük kardeş dramı daha. Kahrolsun! Açık konuşacağım; kaç yaşında olursanız olun bu acıtıyordu.
"Geri zekalı." Diye homurdandım. "Dinozorlar ne alaka? Leyleklerin canı mı çıktı?"
Üvercinka odaya gülerek girip annemin dizlerinin dibine oturdu. "Benim annem burada mıymış?"
