"Onun kedileri vardı. Benimse kedilere alerjim. O, kelimelerin gücüne inanırken ben rakamların gücüne inanırdım. O, bu dünyaya bir amaç için gönderilmişken benim amacım sorgulanıyordu."
Bu mutlu başlayan sarsıcı devam eden ve sonucu göreceli farklıl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanlar dünyanın değiştiğini söylüyor. Ama şükürler olsun ki bizim aramızda hiçbir şey değişmedi. |bts|
İki hafta içinde tercihleri hallettiğimiz gibi okullarımız da açıklandı. Bay İlhan Berk, İstanbul Teknik Üniversitesi Uzay Mühendisliği Bölümüne gidiyordu. Bu haber Albay ailesinin evinde bomba etkisi yarattı.
"İTÜ! Helal olsun sana!"
"Helal be! Çok havalı!" Ablalarım beni alkışlarken diğerleri biraz şaşkındı.
"Uzay mühendisliği mi dedin sen?"
"Evet, anne."
"Uzay mühendisliği ne, İlhan Berk? Allah aşkına."
"Anne, bahsetmiştim. İş alanı yüksek ve iyi bir bölüm."
Annem içli içli bana bakıp "Ben şaka yapıyorsun sanmıştım." Diye mırıldandı.
Vera gururla "Helal olsun kardeşim sana." Dedi. "Annem oğlun uzay mühendisi olacak. Ne demek bu var ya. Harika bir şey."
"Uzay da ne işi var benim oğlumun?"
"Uzaya mı gideceğim sanki annem? Evimde oturup iki şey çizeceğim. Dert ettiğin şeye bak."
Annem yine pek memnun gibi değilken babam lafa karıştı. "Zor bir bölüm. Çok çalışma ister. Üstesinden gelebilir misin?" Diye sordu.
"Gelirim." Dedim gözlerinin içine bakıp. Sevildiğimi biliyordum da doğduğumdan beri kendimi kanıtlamaya çalışıyorum aslında. "Hallederim."
Babam başını sallayıp daha fazla yorum yapmazken dedem "Uzaylı kızlara mı tav oldun delikanlı?" Dedi.
Bizimkilerle hep beraber gülerken diğerlerinin bölümünden de bahsettim. Beşimiz de İstanbul Teknik Üniversitesi öğrencisiydik. Evet, özellikle planlanmış bir şey bu. Yağız, Fen ve Edebiyat bölümünde Kimya okurken, Can ve Özgür İşletme Fakültesi, Çevre Mühendisliği okuyordu. Fırat Meteoroloji Mühendisliği bölümündeydi. Babam Can ve Özgür'ü bizzat arayıp tebrik ederken bana yandan yandan aslında memnun olmadığının bakışlarını atıyordu. Biliyorum. Ne annem ne de babam memnun. Ama bir an yanlış seçim yaptığımı düşünüp şüphe etmedim. Pişman olmadım. Uzayı seviyorum. Benim gerçekleşmeye mecbur bir hayalim var. Evet! Belki uzaya gitmiyordum ama ona yakındı sonuçta. Değil mi? Hepimizin aynı yeri tutturması haftanın iyi olan birinci olayıydı.
Gelelim haftanın ikinci iyi olayına. Cumartesi akşamı bizim evde gerçekleşti bu olay. Saba ablamın bizde kaldığı haftaydı ki o akşam Selim eniştem de bizdeydi. Sanırım Samsun'dan gelmişti. Tabu oynuyorduk. Her zamanki gibi Saba, Piraye'nin yerine Selim abi ve Celile bir takım. Bu takıma büyükler takımı diyoruz. Vera, Üvercinka ve ben de küçükler takımıyız. Güzeller güzeli Pireyemiz dolu dolu bir aylık bir balayındaydı. Ee, öğretmen eşi olmanın avantajları. Tatili bol.
