Zakaria & Ilyas

#46

wat vooraf ging:

'Nee asya mijn ouders en ik staan dat niet toe. Jij hoeft jezelf niet kapot de trainen blijf gewoon uit de buurt van de pistolen, straks verwond je je zelf' zegt hij. Ik zucht diep en loop weg.

Is het dan gek? Ik mag toch gewoon trainen!

~~~~~

'ILYAS HELP ME' huilend val ik op het bed. het gebonk word steeds harder tot er een grote scheur ontstaat in de deur. 'ILYAS HELP MEEEE!!' gil ik weer en verstop me achter de gordijnen. 'ik kan je niet helpen asya' ik draai me om naar het raam en zie een gestoken ilyas op de grond liggen. vol angst en verdriet kijk ik hem aan. 'het spijt me' fluistert hij. ik voel een koude hand op mijn schouder. meteen begin ik sneller adem te halen en keer me om waar ik recht in de ogen kijk van mijn oom.

'agh wat lijk jij toch op je moeder zeg' lacht hij en gaat met zijn vingers over het mes. ik wil hem slaan maar kom niet verder dan zijn schouder. 'denk je echt dat je me aan kun?' stilletjes kijk ik hem aan en voel te tranen al opkomen. 'ILYAS DOE IETS ALSJEBLIEFT JE HEBT ME BELOOFD DAT IK ME GEEN ZORGEN HOEF TE MAKEN OM MIJN VEILIGHEID!!'schreeuw ik.

maar ik krijg geen antwoord meer terug. 'had je maar niet geluisterd naar je man want nu ben ik hier degene met verstand van vechten' schreeuwt hij en geeft me een klap. mijn hoofd vliegt tegen de muur aan en begint te bloeden. ik sta op en probeer me een beetje te verdedigen. met volle kracht probeer ik hem te klappen maar hij weet bij elke klap wel een beweging te vinden waardoor ik mezelf alleen meer pijn doe.

'ahw kom op nou is dit echt wat je kunt' lacht hij en begint me zwart te maken. 'je bent net zo zwak als je moeder' de tranen vullen zich in mijn ogen. ik voel me zo vermoeid. alsof elke deel in mijn lichaam vast zit gebonden met zware stenen. ik kan het gewoon niet 'ik geef het op ik kan niet tegen je op je bent te sterk' en met deze woorden val ik in een zwart gat....

ik open mijn ogen en kijk met een kloppend hart voor me uit. het zweet valt als regen op mijn deken. de tranen rollen over mijn wangen. ik pak meteen mijn mobiel en bekijk de tijd. het is 3 uur s'nachts. 

ik neem diep adem en sta op. ik loop naar de badkamer en neem een douche. het boeit me totaal niet dat het zo laat is. ik kan gewoon niet meer terug slapen. wie weet gebeurd dit wel echt? straks komt mijn oom me opzoeken!

na mijn korte douche kleed ik me om in een luchtige pyjama. het is hier behoorlijk warm. ik verschoon mijn lakens en ga weer terug in bed liggen. mijn gedachtes dwalen meteen af bij het denken aan mijn moeder. ik pak mijn telefoon en druk op mijn galerij. daar bekijk ik alle foto's die ik heb van mijn moeder.

ik druk mijn telefoon stevig tegen me aan en barst in tranen uit. ik ga morgen meteen beginnen met trainen. ook al wilt ilyas dat niet. hij kan me niet voor altijd veilig houden. hoe dan ook zal ik er op een dag helemaal alleen voor staan.

ik leg mijn telefoon neer en sluit mijn ogen. na wat gedraai val ik toch uiteindelijk rustig in slaap,

...

mijn wekker gaat om 6:00 uur. ik zet hem uit en hoor al wat stemmen vanuit de train kamer. zo heb ik het maar voor even genoemd. ik sta op en trek een Adidas topje met een broekje aan. ik zet mijn haren in een strakke staart en vul mijn bidon met water.

snel loop ik de kamer uit en loop de train zaal in. daar zie omar zitten. als hij me opmerkt kijkt hij me scheef aan. 'wat doe jij zo vroeg uit je bed?' vraagt hij en loop op me af. ik doe alsof ik hem niet gehoord heb en leg mijn bidon op tafel. 

'hallo ik praat tegen je?' herhaald hij half schreeuwend. 'okey en nu? je ziet toch wat ik ga doen of heb je bril nodig' zeg ik boos en pak de bokshandschoenen.