Zakaria & Ilyas

#75

Uitgeput loop ik naar binnen en val op de bank.

Wat een dag zeg!

-

De volgende dag.

Met een gebogen rug loop ik door de gangen van het ziekenhuis. Zakaria heeft me zojuist gebeld. Hij vroeg me of ik wilde langs komen want hij wilde praten. ik hoop dat hij me een kans wilt geven. 

bij zijn kamer aangekomen klop ik zacht en loop dan naar binnen. zakaria zit met zijn armen over elkaar te staren uit het raam. 'zakaria' zeg ik zacht waarna hij zich omdraait en me strak aankijkt. 

'ga zitten!' zegt hij boos. ik slik even en neem plaats naast zijn bed. 'waar wilde je over praten?' vraag ik dan als hij niets meer zegt en maar voor zich uit blijft staren. 'waar was je gister?' vraagt hij grommend. 

ik voel een lichte paniek aanval opkomen. hij weet het. maar hoe? 

'gewoon thuis hoezo?' 'dacht je nou echt dat ik senna bij je liet zonder iemand achter je aan te sturen. waarom ben je naar dat pand gegaan en waarom ben je überhaupt met mijn dochter daar heen gegaan. besef je wel hoe gevaarlijk dat is. straks gebeurde er nog wat met senna dan zou ik je gegarandeerd dood hebben gemaakt.' schreeuwt hij boos. 

'ik kon niet anders' zeg ik. 'hoe bedoel je je kon niet anders, je kon der gerust naar zaineb toe brengen.' 'er is niets gebeurd zakaria en al zou er wat gebeuren met senna zou ik der beschermen. je weet dat ik een onschuldig kindje nooit pijn zal laten doen al kost het mijn leven' 

er valt een stilte in de kamer. 'waar ben je allemaal mee bezig man' fluistert zakaria. ik sta op en pak mijn jas. 'als we het hier telkens over mij gaan hebben kan ik beter gaan. ik kan deze tijd voor wat beters gebruiken' zeg ik en maak aanstalten om te gaan. 

'dus het bezoeken van je vriend is je tijd niet waard' hoor ik zakaria achter me luid zeggen. ik draai me om en kijk hem aan. 'over 2 dagen zal ik dood gaan zakaria. in die tijd wil ik nog dingen doen met asya en er voor zorgen dat ik langer blijf  leven. tenslotte zijn we geen vrienden meer. dat heb je volgens mij wel duidelijk gemaakt' zeg ik en loop gelijk weg.

als we het hier gaan hebben over al mijn fouten zijn we morgen nog niet klaar...

fouten maken is menselijk, als je er maar van leert

--

'ilyas vlucht!!' hoor ik asya via de telefoon schreeuwen. 'wat is er gebeurd asya en hoezo moet ik vluchten?' vraag ik. 'soufian zit achter je aan. het plan gaat niet lukken ilyas alles loopt uit de hand. hij heeft ingelogt via mijn laptop en heeft zo al onze berichten kunnen lezen. hij weet nu alles. er valt niets op te lossen vlucht nu het nog kan!!' schreeuwt ze waarna ik een harde gil hoor en de verbinding wordt verbroken.

gestrest loop ik rondjes. 'ALS DIE FLIKKER ASYA MET EEN VINGER AAN RAAKT MAAK IK HEM AF!!' schreeuw ik en sla mijn vuist tegen de muur aan. ik loop naar de kelder en pak daar 2 gun's. ik verstop die in mijn broek en trek een trainingspak aan. 

ik stap mijn auto in en rij als een gek naar het huis van asya. als ik daar ben aangekomen zie ik net 2 auto's weg rijden. rennend ren ik naar de deur. 'ASYA DOE NU OPEN!!' roep ik hijgend. karim doet open en kijkt me wreed aan. 'wat kom je hier doen?' vraagt hij kalm terwijl hij een paar zonnepitten in zijn mond stopt. 'alsjeblieft zeg me dat asya hier is!' zeg ik hoopvol. hij fronst. 'asya is net vertrokken met soufian ze gaan een een dagje Scheveningen' zegt hij. mijn hart begint nu tien keer sneller te kloppen. 'nee, nee, nee dit mag niet!!!' schreeuw ik en ren naar mijn auto. 

karim rent me achterna en houdt me tegen. 'wees kalm ze gaan alleen naar Scheveningen meer niet' zegt hij boos. 'je weet niets karim je weet helemaal niets! hij gaat weg met asya VOOR GOED!!!' de laatste 2 woorden schreeuwde ik uit. 

hoe moet ik nu nou weten waar ze naar toe zijn gegaan?!

-

Stem en reageer!