Zakaria & Ilyas

#72

Snel loop ik naar de auto met zijn woorden in mijn hoofd. Soufian is iets van plan, maar wat?

'Bedankt' zeg ik en geef asya een knuffel. 'Ik zie je morgen weer' zegt ze. Ik knik en loop terug naar mijn huis.

Als ik thuis ben laat ik me vermoeid vallen op de bank. Mijn gedachtes blijven maar bij het moment hangen van het gesprek van soufian. Karim moet dit weten!

Ik sta op en pak mijn telefoon. Ik zoek zijn telefoon nummer op die ik gek genoeg nog in mijn contacten kan vinden, ik bel hem op.

'Hallo wie zijn moer belt me!' Hoor ik hem grommend zeggen. Hij was dus blijkbaar aan het slapen. 'Karim met mij ilyas' zeg ik zo normaal mogelijk. 'Beter voor je leven verwijder je me nummer nu! Ik wil niets met je te maken hebben' roept hij. 'Karim ik begrijp dat je niets met me te maken wilt hebben maar ik moet met je praten!' Zeg ik.

Hij zucht diep en hangt op. Boos gooi ik mijn telefoon op tafel waarna ik boos opsta. Mooi karim wilt dus niet praten.

Perspectief asya.
Ik plof op de bank met mijn blik op mijn telefoon gericht. 'Hoe was de echo?'vraagt karim slaperig. Ik kijk hem aan en lach als hij half op de grond ligt. 'Ging goed' zeg ik. 'Met wie app je?' Vraagt hij nieuwschierig terwijl hij op mijn telefoon kijkt. 'Met ilyas' zeg ik dromerig.

'Valt hij jouw lastig want als dat zo is breek ik alles aan zijn lichaam'zegt hij. Ik slik een brok weg omdat ik weet dat karim alles in staat is om te doen. 'Nee hij wilt alleen praten' zeg ik zacht. 'Niet gaan, hij heeft me ook gebeld' zegt karim. Ik frons, 'heeft ilyas jou gebeld?' Herhaal ik verward. Karim knikt en staat op.

'Misschien wilt hij iets belangrijks bespreken' zeg ik. Karim lacht. 'belangrijks? Hij is over 3 dagen dood wat voor belangrijks heeft hij nog te melden?' Ik zucht en haal mijn schouders op. 'Alsjeblieft karim je zegt het zelf. Over 3 dagen gaat hij dood dus geef hem de kans om het nog goed te maken' hij twijfelt. 'Alsjeblieft karim doe het dan voor mij' zeg ik met puppy ogen.

Hij zucht en knikt dan. Blij knuffel ik hem strak. 'Bel hem en zeg dat hij moet komen' ik grijp mijn telefoon uit mijn zak en bel ilyas terug. Nadat we kort hebben gepraat leg ik mijn mobiel weg en wacht af tot ilyas komt.

-

De bel gaat en ik sta op. Ik open de deur en groet ilyas uitbundig.

Perspectief ilyas.
Ik trek mijn schoenen uit en loop naar de woonkamer. 'Is soufian thuis?' vraag ik. 'Nee hij is net weg gegaan' verteld soufian. Ik knik. Beter dat hij weg is.

Ik neem plaats tegen over karim. Asya komt naast me zitten. 'Dus vertel wat was er zo belangrijk om over te praten?' vraagt karim wrijvend in zijn handen. Ik schraap mijn keel en begin te vertellen. 'Ik hoorde zojuist soufian praten over een plan waar jij nog niets van af wist. Hij zou overmorgen asya naar een pand brengen. Daar zal hij vertrekken en jou in de steek laten. Hij is iets groots van plan karim.'

Hij lacht en staat op. 'Pak je spullen en ga soufian zou me nooit in de steek laten.' Roept hij. Asya kijkt me verward aan. 'Dus hij wilt met mij ergens naar toe vluchten?' Vraagt ze bang. 'Ja, hou zou dan iets doen met karim maar wat weet ik niet. Hij gaat je terug pakken karim voor die ene keer dat je hem liet stikken.' Karim begint nog harder te lachen.

'Karim stop met lachen en doe wat!' Roept asya. Ze loopt huilend naar de keuken. Karim gaat weer zitten en blijft me aanstaren. 'Heb je bewijs dan?' Vraagt hij. 'Nee ik zat te denken om hem samen achter na te gaan.'

Hij staat weer op en loopt ijsberend rond. 'Dus jij denkt samen met mij soufian te achtervolgen?' Herhaalt hij lachend. Ik knik bloed serieus. 'In.je.dromen...' giert hij het uit van het lachen. Boos sta ik op. 'Weetje wat laat maar mag ik asya nog even spreken?'Vraag ik.

Karim antwoord niet en blijft lachen. Zonder op zijn antwoord te wachten loop ik de keuken in waar ik asya huilend aan de keukentafel zie zitten. 'Gaat het?' Ik schenk een glas water voor der in. Ze kijkt op met dikke rode ogen en knikt dan. 'Bedankt' zegt ze nadat ze een paar slokken heeft genomen. 

Ik ga naast der zitten en neem der in mijn armen. Rustig wrijf ik over der rug. Meteen wordt ze rustig en stopt ze met snikken. 'Ilyas hij mag me niet meenemen' fluistert ze bang in mijn oor. Ik kijk der aan en druk een lange kus op der voorhoofd. 'Je zal ook niet gaan.' 'Maar wat nou als hij me meeneemt?'vraagt ze.

'Dat gaat hem niet lukken'
'Want?'
'Hij zal eerst langs mij moeten..'

Haar wangen worden langzaam rood. 'Niemand neemt jou mee. Je draagt mijn kind' Fluister ik. Meteen zie ik een teleurstelling in haar blik verschijnen. 'Wat?'

'Ik dacht dat je dat zei omdat je me niet kwijt wilde' mompelt ze pulkend aan der nagels. Ik lach. 'We zijn gescheiden weet je nog'

'Ik heb nog niets ingevuld' langzaam veranderd haar blik naar een grijns. 'Ik mis je' ik voel mijn maag tekeer gaan. 'Ik wil bij je zijn nu het nog kan' zegt ze.

Ik pak haar hand vast en druk der steviger tegen me aan. 'Ik mis je ook. Maar ik kan niet bij je zijn. Nu je zwanger bent wil ik je niet tot last brengen' Fluister ik.

'Weet je waneer je me tot last brengt?'
Ik frons. 'Nou?'
'Als je niet bij me bent...'

-
Vergeet niet te stemmen en me te volgen. Ik moet nog 8 volgers voor de 1k.
Gun me alsjeblieft ik zou jullie dan zo dankbaar zijn❤

Ik volg zoals altijd terug.