Chapter 347: သတ္ျဖတ္သူ
ပင္လယ္ထဲတြင္ ရြက္လႊင့္ေနေသာ ေမွာ္နယ္ေျမထူး၏ ရြက္ေလွၾကီးေပၚတြင္...
ခ်င္ထူႏွင့္ ဒံုဖန္ေဟးတို႔ အုပ္စုသည္ မိစၦာနယ္သား ေၾကးခြံနက္ မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားႏွင့္ အျပင္းအထန္ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားေနသည္။
တစ္ကိုယ္လံုး ေၾကးခြံနက္မ်ား ဖံုးလႊမ္းေနေသာ မိစၦာနယ္သား ဆယ္ေကာင္ခန္႔ရွိျပီး သူတို႔၏ စြမ္းအင္က်င့္ၾကံမႈအဆင့္ကလည္း မနိမ့္ၾကေခ်။
အားလံုးလိုလုိပင္ ခြ်န္ထက္ေသာ လက္နက္မ်ားကိုင္ေဆာင္ထားၾကျပီး ခ်င္ထူႏွင့္ ဒံုဖန္ေဟးတို႔ အုပ္စုကို ဖိအားေပးတုိက္ခိုက္ေနၾကသည္။
ထို မိစၦာနယ္သားမ်ားထဲတြင္ ခ်င္ထူႏွင့္ အဆင့္တူျဖစ္ေသာ ေကာင္းကင္အဆင့္ ေၾကးခြံနက္မိစၦာတစ္ေကာင္သည္ ေကြးေကာက္ေနေသာ ဦးခ်ိဳၾကီးတစ္ေခ်ာင္းကို လက္နက္အျဖစ္ ဆြဲကိုင္ထားသည္။
ထုိ ဦးခ်ိဳၾကီးသည္ မိစၦာသားရဲၾကီး တစ္ေကာင္ေကာင္ထံမွျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထိုဦးခ်ိဳၾကီးက သံုးမီတာမွ် ရွည္လ်ားျပီး ေ၀့ယမ္းလိုက္တိုင္း ထြက္ေပၚလာေသာ အသံမ်ားက နားမခံသာေလာက္ေအာင္ပင္ျဖစ္သည္။
ေမွာ္နယ္ေျမထူးမွ တပည့္တပန္း အေတာ္မ်ားမ်ားပင္ နားမ်ားကို ပိတ္ထားၾကရကာ နာက်င္ျပင္းျပစြာ ေအာ္ဟစ္ေနၾကရသည္။
ခ်င္ထူ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ထံုးစံအတိုင္း လက္စြပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
သူက ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေသာအမူအယာျဖင့္ ကုန္းပတ္ေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။
သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားရွိ လက္စြပ္မ်ားမွ ေတာက္ပေသာေရာင္စံုအလင္းတန္းမ်ား တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ျဖာထြက္လာတတ္သည္။
ေငြေရာင္ဓါးတိုေလးတစ္ေခ်ာင္း၊ အျပာေရာင္ ေလးေထာင့္ေက်ာက္တံုးေလး သံုးတံုးႏွင့္ အနီေရာင္ မီးလွ်ံလံုးတစ္လံုးတို႔ သူ၏ ရင္ဘတ္ ေနာက္ေက်ာႏွင့္ ဦးေခါင္းထက္တြင္ တစ္လွည့္စီ ေနရာယူလွ်က္ရွိသည္။
ထို ထူးဆန္းေသာ ေမွာ္ရတနာသံုးမ်ိဳးသည္ ခ်င္ထူ၏စိတ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေနဟန္တူသည္။
